Om en om met collega Maaike Bos schrijf ik sinds 2016 tv-recensies voor de krant Trouw: onze rubriek 'Bas & Bos kijken tv'. Hier de columns van mijn hand.
Vrijdags worden we verwend met twee series waarvan ik absoluut alle afleveringen ga zien. De een gaat over roofkunst, de ander over Christine Keeler en de Profumo-affaire. Zeer verschillend, maar voor beide series geldt: het zijn kinderen van deze tijd.
Sommige documentaires planten plaatjes in je hoofd waarvan je meteen weet: die verdwijnen niet meer. Zo kwamen maandag meerdere momenten uit Anna van 't Heks tijdsbeeld over Yab Yum terecht in mijn innerlijk vormingsarchief. Met name een beeld dat niet eens in beeld was.
Tegen beter weten in toch donderdag naar de voetbal gekeken. Roma-Ajax. Ik hou best van chauvinisme en Hup Holland Hup, maar om die catastrofale tegengoal van AS Roma nou af te doen als toevalstreffer? Er leek me een prima counteractie aan vooraf te gaan.
Scheefgroei in de polder: zondag bracht NPO1 het eerste deel van dit verhelderende tweeluik over de stand van het land. De enige kritiek die je kunt hebben is dat het beter vóór de verkiezingen uitgezonden had kunnen worden.
Ook ik heb vouchers liggen. Vanwege een geannuleerde vlucht naar een - uitgestelde - bruiloft en voor een vakantiereis die wegens corona ook niet door kon gaan. Mijn houding was altijd rustig en solidair: ach, heb ik ook eens pech. Ik kon die bedragen betalen, ik krijg er alleen niets voor retour. Maar om nou bij vliegmaatschappij en reisbureau om...
Vroeger ging Pasen nog om wat onze Lieve Heer van ons vindt, maar in 2021 zijn wij mensjes vooral bezig elkaar te beoordelen. En het geeft daarbij niets dat we niet kunnen reizen: kwesties zat in eigen land. Genoeg voor een bomvol paasweekend.
Even dreigde de mogelijke kruisiging van Rutte de kijkcijferrace te winnen. Maar ook dit jaar lukte het Jezus en zijn discipelen om op Witte Donderdag het meeste tv-publiek te trekken met The Passion, vanuit Roermond deze keer. In deze Paasweek vergelijkingen trekken tussen de lijdenswegen van beide leiders is natuurlijk aanlokkelijk. Of misschien...
Daar gaat ons nationale geweten. Ik weet zeker dat menige kijker dit weekend, na de echt allerlaatste aflevering van Zondag met Lubach, wat weemoediglijk was. Zonder hoeksteen Lubach voelt het gebouw van onze samenleving wiebeliger. Alleen hoe hij ons zondag wist te bemoedigen nog even vol te houden, qua coronagedrag. Niemand doet hem dat momenteel...
Zo, eens kijken of ik weer helder genoeg ben voor een stukkie, na twee weken in de coronamist te hebben gedwaald. Al zie je het zelfs met koorts, spierpijn en een vertraagde hersenfunctie haarscherp: het is niet dat het er in de 'gezonde' wereld nou zo veel gestructureerder aan toegaat. Wat een rommeltje in het land.
Nu moet u weten, dat in het zicht van Vaccinhaven mijn grote liefde toch nog positief is getest, en we gezamenlijk voor anker liggen in Quarantaine Bay.