Om en om met collega Maaike Bos schrijf ik sinds 2016 tv-recensies voor de krant Trouw: onze rubriek 'Bas & Bos kijken tv'. Hier de columns van mijn hand.
En al die tijd is de vulkaan op La Palma nog gewoon aan het brullen. De ene keer spuwt hij immense vuurtongen uit, dan weer dikke rook vol met as. In de dorpen rondom vegen de propere Spaanse vrouwen zich een ongeluk om hun stoepen te ontdoen van het zwart. Als ze nog een stoep hebben. Meerdere rivieren van lava...
Van oor tot oor ging-ie, de stralende glimlach van Jeroen Wollaars toen hij dinsdag de Sonja Barend Award in ontvangst nam. Te Bussum zal een bepaalde CDA-leider de euforie van de Nieuwsuur-presentator met licht geween en tandengeknars hebben gadegeslagen. Want voor Wopke Hoekstra betekende de prijsuitreiking dat er de hele tijd weer fragmenten...
Boeiend, om het ongemak te zien dat De Dansmarathon in de media heeft opgeroepen, over of het nou wel of niet ethisch is om mensen uit te dagen om vijftig uur non-stop te dansen. Maar als zelfs de baas van Omroep MAX, wanneer hij de vraag voorgelegd krijgt: Dansmarathon of je eigen Showcolade?, de voorkeur geeft aan het dansprogramma, dan...
Wat is op NPO2 aan het begin van de avond toch een prettig beschaafd hoekje ontstaan met de gewonemensenprogramma's BinnensteBuiten, Typisch en het niet te versmaden Noord-Zuid-Oost-West dat de parels van de regionale omroepen etaleert. Zeker op de maandagen kan de rest van de wereld me gestolen worden: dan wandel ik mee met reportagemaker...
De almachtige Mens zit er echt aan te komen. Gewoon hier op aarde. En al wil ook deze krant nog wel eens ethisch discussiëren over de wenselijkheid der dingen, het lijkt een achterhoedegevecht: de opmars van het maakbare leven dendert gewoon door.
O dear, drie grote sociale netwerken gingen maandagavond op zwart. Ons landje leek er vooral om te giechelen. Het was ook grappig om in de tv-journaals mensen te horen klagen over dat ze nu onbereikbaar waren, terwijl ze in dezelfde ademtocht vertelden dat ze wel konden sms'en en bellen. Hoe onnozel wil je zijn?
Wat een feestelijke sfeer rondom de zeventigste verjaardag van de Nederlandse Televisie. Zij is een belangrijke brooddame voor Bos & mij, dus natuurlijk zitten ook wij dit hele weekend met taart op de bank alle compilatieprogramma's te bingen.
Hoe voller ons landje wordt, hoe meer mensen de rand opzoeken, om daar hun eigen vrijstaatje te creëren. Met de een zou je daar best eens het struikgewas willen verkennen, bij anderen heb je geen idee wat ze toch in het kreupelhout zien.
Je kunt er niet altijd precies de vinger op leggen, maar wanneer je afstotingsreacties krijgt tijdens het bekijken van een programma, dan gaat er iets niet goed. Het gebeurde me zondagavond tijdens het kijken naar Dwaalspoor, de tweede Telefilm van dit seizoen. En dat is natuurlijk jammer van zo'n ambitieus project.
Hier uw nog niet geheel opgehelderde tv-columniste. Reünie gehad van mijn journalistenschool. Die ging in 1981 in Kampen van start met onze lichting. Onze hechte lichting: het voelde of de tussenliggende veertig jaar nooit hebben bestaan. Op wonderlijke wijze pakten we de draad weer op. Gingen de gezichten van vroeger naadloos over in die van nu.