Zorgbeleid is voor de politiek blijkbaar niet sexy
Zoals vaker gezien de afgelopen jaren, kwam deze week een grote groep medewerkers uit de zorg bijeen om in een tv-special de noodklok te luiden. We denderen nog altijd af op een zorginfarct vanwege steeds meer patiënten en steeds minder zorgkracht, zo klonk het woensdag in Op1, vanuit het Leids Universitair Medisch Centrum. In de volgepakte hal was evenwel geen politicus te zien: de zorg is bij deze verkiezingen een ondergeschoven kindje. Om moedeloos van te worden?
Wel, zeker tijdens de eerste twintig minuten dacht ik: o lieve zorgmensen en lieve redactie, wanneer jullie zo blijven somberen over hoe slecht de medewerkers in de gezondheidszorg het hebben, dan jaag je ook de laatste twijfelende medewerkers en leerlingen nog weg. 'Je zou wel gek zijn als je voor de zorg koos', leek de enige conclusie. Maar per saldo ontwikkelde de Op1-special zich tot een boeiende brainstormsessie, waarin al die fijne mensen niet konden verhullen dat ze hoe dan ook gepassioneerd zijn voor hun vak. En veel kansen tot verbetering zagen, zonder dat die meteen tot hogere kosten hoeven leiden.
Zo kwam vaak het onderwerp 'vertrouwen' terug: hou toch eens op om artsen en verpleegkundigen lastig te vallen met overdreven eisen op het gebied van verslaglegging en administratie. Het kost zorgprofessionals vele uren per week die echt nuttiger besteed kunnen worden.
Flexibel inroosteren was een ander punt. Blijkbaar is het op veel plekken moeilijk om rekening te houden met de wensen van medewerkers met schoolgaande kinderen, of van mensen die wekelijks liever drie lange diensten draaien in plaats van vijf normale. Waarom precies, dat zou ik graag nog eens begrijpen.
Dat creativiteit veel meer ruimte moet krijgen in de zorg, lijkt eveneens een open deur. Wat hoopvol om te horen dat in een Amsterdams tehuis voor mensen met dementie een nieuw type zorgmedewerker is geboren: de blijmaker. Na een korte opleiding helpen blijmakers de bewoners met dagelijkse rituelen als opstaan, wassen en eten, en dat alles overgoten met een flinke portie menselijkheid en gezelligheid. De echte zorgprofessionals houden zo meer tijd voor het gespecialiseerde werk, terwijl de nieuwe zorgmedewerkers niet alleen de bewoners maar ook zichzelf een plezier doen. Althans, er kwam een blijmaker aan het woord die zo te horen na 25 jaar in het bedrijfsleven nu pas echt op zijn plek zit. "Ik voelde het appèl!"
"Wat heb je vandaag gedaan, ben je daar tevreden over of denk je dat je meer wilt en kan?" Zo hield zij-instromer Miranda - 51 jaar en bijna gediplomeerd - een pleidooi voor werken in de zorg. Ze had ook een boodschap voor de afwezige politici: "Al deze mensen hebben een heel groot zorghart, zorg dat het niet breekt."
Maar ja, politici zaten er dus niet. Had daar niet meer werk van moeten worden gemaakt? Op1-presentator Carrie ten Napel vertelde dat VWS-minister Ernst Kuipers was gevraagd, maar dat er 'een heel verhaal' achter zat waarom hij er niet was. Een verhaal dat ze niet wilde uitleggen, alsof ze zijn afwezigheid verdedigde. Het voelde vreemd.
En zo zweefden er allerlei goede ideeën door de grote hal van het Leidse ziekenhuis, die nergens konden landen. En je als aanstaand stemmer geen richting op wezen.
<<<verhef de kinderen onderwijs>>>