Zo'n komkommerscene had Halbe wel overleefd.
O tempora o mores. Je kon deze week geen tv aanzetten of scherm openklappen of er gebeurde echt iets groots. Met aan de positieve kant natuurlijk dat 'we' inmiddels grossieren in olympische medailles. Maar ons land verloor een oud-premier en zag een minister van buitenlandse zaken huilend afgaan. In Florida leefde een 'wapenliefhebber' zich uit op onschuldige schoolkinderen. Terwijl bij ons een nieuwe donorwet hopelijk veel levens gaat redden.
En toch was het ook komkommertijd. In 'Spuiten en Slikken', het voorlichtingsprogramma voor jongeren van nu, oefenden drie meisjes en een jongen onder begeleiding van 'sexpert' Mandy hun orale techniek op een komkommer. Vanwege Valentijnsdag zeg maar. In dezelfde studio testte een jongen de effecten van de partydrug Ketamine, met een medisch begeleider ernaast. Een typisch Hollandsch programma dus.
Hier op de bank werd gemijmerd: 'En wat als zo'n meisje of jongen later ooit minister wil worden, en er staan dit soort fragmenten van ze op internet?' Maar dat was natuurlijk een erg ouderwetse en kortzichtige gedachte. Een jeugdig, melig komkommerfilmpje: was dát Halbe Zijlstra's 'dommigheid' maar geweest, het had hem nooit de kop gekost.
In het kader van ons immer voortschrijdende normen- en waardengeheel pakte 'Spuiten en Slikken' nog een interessant onderwerp op: openheid over de menstruatie. 'We gaan een taboe doorbreken', juichte het programma, dat dus al jarenlang zijn hand niet omdraait voor het op televisie tonen van drugsgebruik of van welke seksuele handeling dan ook. Maar praten over ongesteldheid? Meer dan de helft van de vrouwen doet er liever het zwijgen toe. Te gênant, dat bloederige gedoe. Ik weet er van, want in 2011 schreef ik zelf een boekje vol anekdotes en informatie over dit onderwerp. De tijd is rijp dacht ik! Maar ondanks positieve recensies en veel media-aandacht kon mijn 'Rode Boekje' vrijwel linea recta door naar de ramsj. En stierf het ongelezen een bloedeloos einde in de papierrecycling. Snif.
Of 'Spuiten en Slikken' het onderwerp nu wel opengebroken heeft? Ik hoop het, maar het thema passeerde de revue wel wat snelsnel en giebelig. Origineel was dat verslaggeefster Emma over straat ging lopen in een zogenaamd doorgelekte joggingbroek, om de reactie van het winkelend publiek te peilen. Gelukkig, allerlei sympathieke vrouwen én mannen schoten haar aan: 'Meisje, weet je wel dat je doorgelekt bent?' Ik herkende het centrum van mijn geboortestad op de beelden: aardige mensen, die gemiddelde Nederlanders daar in Amersfoort!
Over correct gedrag gesproken: leeft de Bond tegen het Vloeken nog? Die zou dan wel eens een medaille mogen uitreiken aan de Nederlandse sportcommentatoren in Pyeonchang. Hoe sensationeel de wedstrijden die ze moeten verslaan ook zijn, er komt geen onvertogen woord uit hun monden. Terwijl ik zeker weet dat waar zij 'oeioeioei' of 'aiaiai' roepen (of heel keurig 'oh wat een slechte wissel' of 'prachtige bocht weer' of 'hòh, 26,99 voor Ter Mors') diezelfde gemiddelde Nederlanders wél onze lieve heer aanroepen of een krachtterm rond een of ander geslachtsdeel formuleren. Ook ik ben zeer Amersfoorts in dit opzicht.