Woodstock doet het weer
Wat heeft zo'n Dieuwertje Blok nou helemaal af te reizen naar de velden van Woodstock, dacht ik nog knorrig. Alles over dat popfestival daar - dit weekend exact vijftig jaar geleden - is nu toch wel gezegd? Maar daar gebeurde het weer, het Wonder van Woodstock als magisch moment van liefde, vrede, jeugd en saamhorigheid. Zelfs zo'n simpel Omroep MAX-programma als 'Het moment: Woodstock' doet je verlangen er bij te zijn geweest.
"Maar wij waren gewoon aan het werk", zegt de man naast me op de bank dan. Qua leeftijd - want geboren in 1947 - had hij alles kunnen meemaken. Woodstock, de Stones in het Kurhaus, de Beatles in Blokker, de hippies op De Dam.
Edoch, gewone stervelingen hebben Alle Grote Momenten altijd pas achteraf in de smiezen, zo gaat dat.
Dieuwertje Blok zelf was ten tijde van Woodstock pas 12 jaar en gewoon thuis. Ze sprak voor haar programma met Nederlandse muzikanten die er wel bij hadden kunnen zijn. Zoals Barry Hay van de Golden Earring, die nota bene in Amerika was ten tijde van het festival, bezig met een eigen tour. 'De oma van alle festivals', grapt hij monter, doch licht zurig. Ook Ernst Jansz van Doe Maar miste Woodstock, en dat is nog spijtiger: deze muzikant is, was en blijft een hippie tot in 't diepst van zijn gedachten. Ter compensatie: Jansz was in 1969 wel op het festival van Isle of Wight, waar Woodstockers als The Who en Joe Cocker optraden. Jansz was er vooral overdonderd door al het haar, vertelde hij. Tweehonderdduizend mensen met lang haar! Zo zag vrijheid eruit.
Ik overdrijf mijn eigen onmogelijke nostalgie niet: grote kans dat ik gillend was weggerend van Woodstock. Je móet toch wel stoned of high zijn geweest om het gebrek aan wc's, eten, onderdak en op een gegeven moment zelfs droge kleren weg te giechelen. En zo'n vrolijke blower was ik in mijn jonge jaren niet.
De nieuwe documentaire 'Woodstock: Three days that defined a generation' - tijdelijk te zien op de Vpro-site en ook bij NLZiet.nl - maakt duidelijk hoe rampzalig Woodstock had kunnen aflopen. "Alles wat mis kon gaan, ging mis", zo zeggen de organisatoren, napratend over het gebrek aan voorbereiding, het slechte weer, het gevaar van elektrocutie en ook het financiële debacle. Pas na jaren zouden alle schulden afbetaald zijn.
Vlak voor het festival moest bijvoorbeeld worden gekozen tussen het plaatsen van hekken (zodat entree kon worden geheven) of het afbouwen van het podium, zodat er tenminste gespeeld kon worden. Het werd - halleluja - het laatste. Wat gelukkig goed was geregeld, is dat het festival van begin tot einde is gefilmd, door Michael Wadleigh. Zonder zijn beroemde documentaire 'Woodstock' uit 1970 hadden we nooit geweten wat we hebben gemist.
Muziek in liefdevolle saamhorigheid: het mooiste wat er is. Op YouTube klik ik graag naar dat filmpje van die immense mensenmassa bij een Engels popfestival, wachtend op het begin van de show. Tienduizenden kelen zingen 'Bohemian Rhapsody' zonder dat iemand dirigeert of leiding geeft. Zoek op 'crowd sings bohemian' en je vindt het wel.
Het is als kijken naar een zwerm dansende vogels bij het vallen van de avond. Je wilt meevliegen, en gewichtloos opgaan in de harmonie.
<<<The Great Hack America to me>>>