What the world need now, is love sweet love
Na een dikke twintig minuten moest ik op de pauzeknop drukken, het ge-ouwepresident even stopzetten. Het maakte gewoonweg ongelukkig om Biden en Trump te horen hakketakken in hun nachtelijke verkiezingsdebat. En ook boos. Hete golven door de nek. Vooral vanwege Trump, met zijn superlatieven. The best dit, the greatest dat, never zus en always zo. Die superieure toon, ik kan er niet tegen.
Wat een verschil ook met onze Mark Rutte, die donderdag in het Jeugdjournaal zijn ambtsperiode waardeerde met een bescheiden zesje. Of nee, een zes-en-een-half vond hij het wel.
De mensheid kun je op vele manieren opsplitsen, maar een van interessantste vind ik het verschil tussen houwdegens en charmeurs. Sommigen grijpen meteen naar de botte bijl wanneer ze iets voor elkaar willen krijgen, boos, dreigend. Mondhoeken omlaag. Anderen vertrouwen op hun glimlach en proberen juist vriendelijk hun zaak te bepleiten: met charmant en sympathiek zijn kom je ook een eind. Zo niet verder.
Zoals Rutte. Niet de nieuwe NAVO-baas geworden door een woefwaf-campagne te voeren, maar door intelligente diplomatie. En zo klinkt na jaren van teflon Markie nu al vaak de mildere titel het oliemannetje. Ook tijdens zijn afscheidsinterview in het Jeugdjournaal was een waarschuwing voor lokale gladheid op zijn plaats. Maar als je kinderen een positief beeld van de politiek gunt, kan je geen betere ambassadeur hebben.
Rutte was goedlachs, gezellig en eerlijk. Althans: waarom zou je hem niet geloven, als hij zegt dat hij de Mark Rutte van 2010 graag had gewaarschuwd om vanaf het eerste moment de geluiden over de toeslagenaffaire wél serieus te nemen. Wat heeft cynisme nog voor nut, nu de nationale schandvlek door iedereen is erkend?
Rutte kreeg een paar schoolkinderen op bezoek in het Torentje, die hem vragen stelden. Onder wie Ella van tien, voor wie Nederland altijd Rutteland was. Ze zei iets wat de premier raakte. Namelijk dat ze zich nooit onveilig heeft gevoeld, het tot nu toe altijd fijn heeft gehad.
Dat zal een kind van toeslagenouders uiteraard anders zien.
Het is allebei waar.
Biden en Trump weer aangezwengeld. Maar na een paar minuten hield ik het definitief voor gezien. Dat je opluchting moet voelen wanneer Biden gelukkig een goed antwoord geeft, niet verdwaalt in zijn zinnen. Maar nog beschamender, hoe Trump praat over de gebeurtenissen van 6 januari 2021, toen zijn fans het Capitool binnendrongen nadat hij Bidens verkiezingswinst betwistte. Hoe hij van de prins geen kwaad weet.
Over meerdere waarheden gesproken.
Ik zag in ieder geval geen reden waarom ik mezelf deze onplezierige terugkijkervaring nog langer aan zou doen. Ik leerde niets nieuws. Raakte hoogstens nog meer verbijsterd dat deze twee kandidaten blijkbaar de beste zijn die Amerika in de aanbieding heeft.
En dwaalde af naar YouTube, want ik hoorde een Burt Bacharach-compositie in mijn hoofd. What the world needs now, is love sweet love. Het enige waarvan we net iets te weinig hebben, zingt Jackie DeShannon. Ze heeft zo gelijk.
Epiloog. Echtgenoot komt binnen, hoort me zingen en maakt ervan: wat je man needs now is a boterham with kaas. Ik schiet in de lach. En maak hem een tosti, uit m'n beste teflonpannetje. Leve het gewone dagelijkse leven.