Wende's Kaleidoscoop: krankzinnig mooi
Je hoeft dit weekend maar een programma te hebben gezien, en dat is 'Wende's Kaleidoscoop', zaterdag op NPO2. Noem het dansen op de vulkaan, noem het woeste scheppingsdrang, noem het krankzinnig mooi, maar onderga hoe dan ook het ongenaakbare statement: hier staan we, wij kunstenaars, we kunnen niet anders.
Theater Carré overhandigt sinds 2018 aan het begin van het theaterseizoen zijn sleutels aan zangeres Wende Snijders opdat zij de balans opmaakt: wat vermag dansend en muzikaal Nederland op dit moment? Een artistieke explosie die in 2019 vijf sterren kreeg in Trouw, 'een tripje naar de hemel' werd genoemd. Toen waren alle optredens alleen te zien voor de gelukkigen met een theaterticket. Maar in ons land heeft ieder nadeel onverbiddelijk zijn voordeel, en kunnen wij gewone stervelingen nu corona voor één ding bedanken: Wende's Kaleidoscoop 2020 is uit bittere noodzaak gefilmd voor uitzending op tv. En hoe. Hier in huis wisten we niet wat we meemaakten.
Vooraf voelde ik me nog spelbreker. We zaten gevieren aan het diner, maar vlak na achten zei ik: "Sorry jongens, maar de televisie moet even aan, ik wil iets zien." Vanaf de eerste klanken bleven alle vorken en messen laag: hier gebeurde iets, iets magisch muzikaals, iets dat alle aandacht opeiste.
Met vooral in het eerste half uur nummers met een dwingende en grimmige puls, passend bij het tijdsgewricht, gezongen door Wende Snijders zelf ('Ask the tree'), maar ook door rapper Froukje, Torre Florim (De Staat), en zangeressen Eefje de Visser en Naaz. Niet bepaald het reguliere genre voor de AOW'er van dienst hier, maar ook hij was volledig gefascineerd. Kon geen andere klacht bedenken dan dat hier en daar ondertiteling wel fijn was geweest, zichzelf meteen als kniesoor bestempelend.
Er kwam geen eind aan de hoogtepunten. Pink Oculus die het toch al zo gitzwarte 'Strange Fruit' van Billie Holiday een nieuwe diepte gaf. De dansers van het Nederlands Dans Theater die je in je ogen laten wrijven van ongeloof, over hoe een lichaam ook kan bewegen. Connie Palmen met een woest citaat uit eigen werk, over de flagrante onzin dat je eerst van jezelf moet houden voordat je iemand anders kunt liefhebben. Typhoon. Jenny Arean. De Belgen van Die Verdammte Spielerei, ondanks hun ordinaire witte hempjes (marcelleke's) in een een geraffineerd duet verwikkeld met sopraan Cloran McFadden, op muziek van Monteverdi. Regisseur David Grifhorst, de man van 'The Passion', liet geen steek vallen.
Ergens halverwege barstten Michelle David & The Gospel Sessions uit in het extatische 'My Praise' en konden wij niet anders dan ons van de stijve tafel losmaken en door de kamer dansen, los en woest, alsof we inderdaad op die vulkaan woonden. En het ons geen moer uitmaakte of we die slapende doodsput wakker maakten met ons gestamp. Als je niet kunt leven, bewegen, dansen, feesten, schransen: wat heb je dan te zoeken op deze aardkloot?
Zelden dat mijn televisietoestel zo'n ongebreidelde fontein van creatieve energie uitbraakte.
Zondagochtend checkte ik voor de zekerheid of dat glas wijn de avond daarvoor een grote rol had gespeeld, of 'Wende's Kaleidoscoop' bij een kop koffie wellicht minder schitterend zou ronddraaien.
Niets daarvan, deze voorstelling heeft eeuwigheidswaarde.
<<<Noodweer Restjesdag>>>