Waarom ik de Pride-parade zal missen
Zaterdag geen gewone Pride Amsterdam, vanwege u-weet-wel. Voor wie misschien denkt: daar missen we ook niets aan, hier een kijktip. Ga zitten voor de documentaire 'Out', die dinsdag was te zien bij KRO-NCRV. Ik heb nog nooit iemand zo glashelder gehoord over de noodzaak van een festival als Pride - waarop wordt gevierd dat je kunt zijn wie je bent en mag houden van wie je wilt - als in deze film de Russische violist Artem.
'Out' is hartverscheurend ontroerend. De docu is een compilatie van filmpjes die jonge LHBTQ+'ers zelf maakten van het moment dat ze hun familie vertelden dat ze niet 'gewoon hetero' zijn. Soms per telefoon, soms zittend in hun kamertje, met een van de ouders op bed. 'Wat is er aan de hand, mijn kind?' De stress druipt van het scherm. Tegen dit moment hikten ze vaak al jaren aan, en in de ergste gevallen waren dit jaren vol zelfhaat, depressie en zelfmoordneigingen. Wanneer ze er dan eindelijk voor uit durven komen, is van pride of trots niet bepaald sprake. Ze zijn meestal onzeker over het oordeel. Verzachten soms de boodschap, zoals Emma: "Ik ben niet puur lesbisch hoor mam, alleen maar bi." Ze kreeg alsnog van haar lieve moeder te horen hoe walgelijk, pervers en zwakzinnig ze was.
Det ergste scène is de stiekem gefilmde coming-out van de Amerikaans Daniel. Hij krijgt van zijn moeder te horen dat hij zelf moet weten of hij 'ervoor kiest' homo te zijn, maar nu dus wel weg moet. Ze zal niet meer voor hem zorgen. "Andere mensen moeten niet denken dat ik jouw gedrag goedkeur." De coming-out eindigt met klappen, Daniel wordt het huis uitgeslagen door zijn christelijke familieleden.
Al spreken meer ouders wat onhandig over seksuele geaardheid alsof het een keuze is, de meeste zijn begripvol, en veel liever. Zeggen soms warm: "Ach, ik wist dat toch al lang." Vaak hoor je dan wel een onuitgesproken gedachte door het hoofd van zoon of dochter gieren: waarom heb je dan niets gezegd, waarom stak je je hand niet uit? Het had waarschijnlijk heel wat nachtelijk gewoel voorkomen: waarom ben ik niet normaal? Zoals die lieve Matthew, die maar zweeg, zichzelf als een foutje beschouwde, dacht dat-ie beter dood kon. Gelukkig stuurden z'n ouders hem naar een therapeut en kwam hij in het reine met zichzelf.
Echt indrukwekkend is Artem. Een Russisch viooltalent dat naar Canada mocht om te studeren. En daar, ver weg van zijn christelijke familie in St. Petersburg, uit de kast kon komen. Hij vertelde hoe bij hem thuis over homo's werd gesproken. Die moesten allemaal dood. Artem smeekte God: Heer, verlos mij van deze gevoelens. "Maar God gaf niet thuis." Artem deed zelfmoordpogingen maar is er nog. En formuleerde glashelder waarom de Pride-evenementen er moeten zijn. "Wij komen niet uit de kast om het aan hetero's te vertellen, of om het aan gelovigen te vertellen of aan de mensen die ons haten. Wij schreeuwen en maken herrie om te vertellen aan die mensen die zichzelf niet kunnen zijn en nét zo bang zijn als wij: je bent geen foutje. En je staat niet alleen."
Omwille van hen zal ik de bonte grachtenparade in Amsterdam missen. En volg ik deze week met grote interesse de serie 'Nu we er toch zijn - Pride.' Daarover morgen vermoedelijk meer.
<<<NWETZ Fat Fighter Johnson>>>