Vuile verraders, horen ze wel of niet bij Hunted?
Paalhistorie. Google gaf maar acht resultaten toen ik het woord intikte. Vreemd, want een paalhistorie hebben we allemaal, zo leer ik op de maandagavond van Hunted. En nee, het heeft niets met seks te maken. Althans niet in dit stukje.
In de AvroTros-serie (NPO3) proberen vijf setjes BN'ers een week lang onder de radar te blijven van een team rechercheurs en opsporingsdeskundigen. Nou ja vijf, ongekend snel waren er deze keer nog maar vier duo's voortvluchtig. Het leek wel of zangeres Famke Louise en voetballer Denzel Slager het programma nooit hadden gezien: ze pinden en belden er op los en besloten gewoon thuis te gaan slapen. Ook hadden de onnozelaars pech: de spionnen van roddeltante Yvonne Coldeweijer verrieden op social media waar het stel was gezien. Eitje voor de hunters dus: dit team werd in de boeien geslagen nog voor de eerste avond viel.
Tot mijn afgrijzen meldde de baas van het opsporingsteam deze week dat hij het spionnenleger van Coldeweijer vaker zou willen mobiliseren. Bah. En wat flauw als je je voor dat karretje zou laten spannen. Je moet toch op de hand zijn van de vluchters en niet van de opjagers, bij dit spelletje waarin de dakloze kwetsbare mens de alziende digitale goliath probeert te slim af te zijn?
Maar dat wordt blijkbaar niet door iedereen zo ervaren. Ook maandag speelde verraad: een van de hunters ontving een berichtje over de locatie en het kenteken van de vluchtauto van mijn favoriete team Niels en Mark. De naam van de spelbreekster kwam gewoon in beeld - alsof ze een heldin is - maar ik zal hem hier niet herhalen. Verbazingwekkend dat je voor een paar seconden televisiefaam je reputatie riskeert, door een paar mannen aan te geven bij de pliesie. Ik vind het laf.
O ja, nog even uitleggen wat paalhistorie is: zo noemen de hunters het digitale spoor dat je achterlaat omdat je telefoon in het hele land wordt geregistreerd door telecompalen. In een vloek en zucht kunnen luie ambtenaren je zo vanachter hun bureau opsporen. Het heeft niks meer van doen met wat je vroeger in spannende jeugdboeken las over het speurwerk der Mohikanen c.s., verhalen vol afgebroken takjes, urenoude geurvlagen en voetafdrukken waarmee je op de kilo nauwkeurig je prooi kon berekenen.
Heel wat anders dan de doodse technische 'hulpmiddelen' die ons nu naar de gallemiezen helpen.
Waar ik nog niet uit ben, is of het nou lief of juist zorgwekkend is dat de helpers van de voortvluchtige teams zo makkelijk breken. Bij het minste aandringen beantwoorden liftgevers, telefoonuitleners en andere behulpzame burgers alle vragen van de rechercheurs. Vaak geven ze zelfs meer kostbare details over routes en schuilplaatsen prijs dan nodig. Opgelucht dat ze hun stoepje kunnen schoonvegen lijkt het.
Al met al is Hunted NPO-amusement zoals publiek vermaak moet zijn. Het laat je nadenken over de wereld om je heen en hoe we inmiddels nog maar een zeer fletse kopie zijn van de jager-verzamelaar van weleer. Het geeft mij ook heimwee naar een recenter leven waarin een dropping het opwindendste evenement van het jaar was. Dat je tijdens een schoolkamp in het pikkedonker in een bos werd gedumpt, zonder telefoon of niks. Konden de leraren rustig een paar uur roken op het honk. Iedereen blij.
<<<Myanmar Van Duins achterbank>>>