Vuile handen? In de afvalsector blijkbaar normaal.
Veel tegenstrijdige televisiemomenten deze week. Met heel goed én heel slecht nieuws uit Amsterdam. En beelden van afwijkende lichamen, in zeer verschillende formaten.
'Ha fijn, vanavond voetbal.' Woensdag verraste ik mezelf met deze gedachte: lang geleden dat ik zin had lekker voor een wedstrijd te gaan zitten. Maar deze herfst beleven we een oranje lente dankzij het herboren Nederlands elftal. En dat heerlijke Ajax, tegen Benfica. Ook op de bank hier thuis wordt opeens weer geloofd dat voetbal je ook blij kan maken. En hoor ik mezelf teksten uitkramen over hoe briljant zo'n Ziyech is, dat hij zelf wel bepaalt wat hij met een bal doet, ook al staan de tegenstanders ongeveer op zijn tenen.
Slechter Amsterdams nieuws in Zembla woensdag. Het serveerde ons een flinke portie onderzoeksjournalistiek over het fenomeen bodemas. Dit is het giftige restant dat overblijft na het verbranden van huishoudelijk afval: een met zware metalen verontreinigd grijs goedje. Het mag worden gebruikt als onderlaag in de wegenbouw, mits goed verpakt. Zo is inmiddels blijkbaar al twintig miljard kilo rotzooi in de Nederlandse grond gestopt. Het probleem: de overheid - wij - weet niet waar precies allemaal. Er kan dus niet worden gecontroleerd of het wel goed gaat, onder onze voeten.
Momenteel verdienen de afvalverwerkers er flink aan, maar wat het de samenleving op termijn gaat kosten, is onduidelijk. Zembla spitte naar feiten bij het Amsterdams Energiebedrijf. Oud-medewerkers vertelden onder meer dat dit AEB bij het afvoeren van zijn bodemas samenwerkt met een bewezen fraudeur. Vuile handen, ze zitten er in het afval blijkbaar niet mee.
Het was een uitzending met veel losse eindjes, die het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat de komende tijd hopelijk aan elkaar gaat knopen. De term bodemas gaat wellicht nog vaak vallen, dus kijk deze Zembla-uitzending terug. Bereidt u voor op termen als cowboytoestanden, belangenverstrengeling, geheime zakendeals en falende controle. Een doorsnee bananenrepubliek is er niets bij, nee.
Een ander onderwerp waarvoor onze aandacht veel te laat op gang komt, is de hongersnood in Jemen. De uitgemergelde lichaampjes worden nu op prime time uitgezonden om ons uiteindelijk wakker te schudden. Het is wel duidelijk dat we het liefst wegkijken. Zo stiet ik op internet op een item dat de Nederlandse schooltelevisie al in maart 2017 uitzond met precies dezelfde boodschap als nu: 17 miljoen mensen - zeg maar alle Nederlanders - worden bedreigd met hongersnood. Anderhalf jaar geleden werden onze kindertjes dus al uitgebreid geïnformeerd over deze zich voltrekkende ramp, wij volwassenen zijn nog steeds niet in actie gekomen.
Wrang. Zeker in een week waarin ook onze compassie wordt gevraagd voor mensen die in ons aller ogen te dik zijn. En daarom met negatieve kwalificaties te maken krijgen zoals 'lui' en 'slappe hap'. In het nieuwe programma 'VetGelukkig' strijden Patty Brard en Diederik Jekel tegen dit soort vooroordelen.
Het is een onderhoudende poging. Maar in een land waarin de overheid ons middels de ene na de andere eet-beter-beweeg-meer-wees-fit-campagne leert dat gezond slank de norm is, lijkt me het een zware klus.
<<<Sorry for your loss Hunted>>>