'Vrouwen zijn de echte kerels in het voetbal'
Zo is het leven perfect. Op de bank hangen en een vrolijk stukkie tikken terwijl op tv Nederland tegen Vietnam speelt. Speelt? Glorieert. En dan ligt iets verderop, in het gootsteenkastje, ook nog de langverwachte klusjesman al kittend mee te juichen. Win-win.
"Ik kijk veel liever naar vrouwenvoetbal tegenwoordig", had hij meteen bij binnenkomst gezegd, dinsdagochtend. Zijn gezicht lichtte op toen hij zag dat de televisie aanstond. "De vrouwen, die zeuren tenminste niet. Die zijn alleen bezig met het spel. Maar die mannen? 'Was dan naar de toneelschool gegaan!', roep ik vaak tegen het scherm, als er weer eentje op de grond gaat liggen te kronkelen, jammerend om de scheidsrechter als was het z'n moedertje. Vrouwen zijn de echte kerels in het voetbal."
U begrijpt: de 7-0 overwinning werd gevierd met een extra bakkie en een flinke punt boterkoek. Al hadden we de Vietnamese voetbalsters ook hun goaltje gegund. Zag u bij de voorbeschouwing Rivkah op het Veld en het interview met de - uiteindelijk niet opgestelde - Huynh Nhu (1991)? De Vietnamese international vertelde hoe ze als meisje het spelletje onder de knie had moeten krijgen met slechte pvc-ballen. Ballen van leer waren te duur. In arren moede oefende ze soms met grapefruits of kokosnoten. Maar nu speelt Huynh eredivisie in Portugal, en stond ze met het Vietnamese team op het WK. Hulde.
Toch moesten de commentatoren in de NOS-studio even aanstippen dat het wel een gelukkie was voor Vietnam dat de FIFA voor dit WK het aantal deelnemende landen van 24 naar 32 had uitgebreid. En dat in de kwalificatiefase meerdere tegenstanders niet optimaal hadden gepresteerd vanwege corona. Dat anders wellicht Thailand naar Nieuw Zeeland was afgereisd. Tja. Je kan het ook zo zien dat Onze Lieve Heer er dus alles aan gelegen was dat juist de Vietnamese vrouwen meededen. Daar heb je je als nederig mens maar gewoon bij neer te leggen.
Ons leverde het in ieder geval een riante overwinning op. En zo kunnen we enthousiast blijven kijken naar dit toernooi waar zo'n positieve sfeer om hangt. Hoe anders dan die taferelen vorige week bij FC Twente-Hammarby, beelden die op mijn netvlies staan gebrand. En die ook de klusjesman beroerd maakten. "Wat een klootzakken, in zwarte kleren als een legertje fascisten voor de lol gaan lopen meppen. Zelfs een meisje van 13 hebben ze aangevallen en haar sjaal gestolen."
Ik zag na afloop de directeur van FC Twente vertellen dat met dit scenario rekening was gehouden, maar dat beveiligers en stewards onverwacht wat laat ter plekke waren. Klusjesman en ik konden het ons helemaal voorstellen, dat je als beambte niet staat te popelen om zo'n meute patjakkers te moeten aanpakken.
Hij was blij een veilig vak te hebben gekozen, en gewoon brave burgers van hun lekkages afhelpt. Althans, hopelijk: bij het afrekenen vertelde mijn nieuwe held dat hij geen echte vakopleiding heeft gehad. "Nee, ik ben een jongen van de praktijk, heb mijn motto van een oom uit Breda: 'As ge ut nie mir wit, dan gebruk'te pur of kit!'." Of zo ongeveer, mij Brabants is wat roestig.
O dear. Zal ik de komende dagen ook het gootsteenkastje weer net zo scherp in de gaten moeten houden als het vrouwenvoetbal. Het leven is nooit perfect.