Voor open doel
Eigenlijk wilde ik alleen maar schrijven over WiIlem van Hanegem, die deze week 75 wordt en een mooie documentaire kreeg van 'Andere Tijden Sport'. Maar er was zondag ook een tv-debat bij WNL te zien, de aftrap naar die getrapte verkiezingen voor de Eerste Kamer. Wie weet werden daar wel Belangwekkende Dingen gezegd, die in deze rubriek niet mogen ontbreken! Het viel reuze mee. Een uur na de uitzending had ook WNL zelf nog maar één persbericht de wereld ingeslingerd over het besprokene.
In de studio bij Rick Nieman drie mannen en drie vrouwen, keurig verdeeld over oppositie- en regeringspartijen: CDA, VVD, D66, GroenLinks, PvdA en FvD. Ze mochten allemaal een stelling poneren, waarover dan tien minuten werd gepraat. Bij zo'n tikkie-takkie debat denk je al snel: hep dit nou nut? Beweringen en cijfers vliegen over en weer, waarbij geen ruimte is om iets te checken. Gespreksleider Rick Nieman bleef klassiek neutraal en liet het aan de kandidaten om elkaar aan te pakken. Maar hij had best de rol van stem des volks mogen spelen, om zo nu en dan om nadere uitleg te vragen. Zo gaf Annelien Bredenoord (D66) steeds een ander profiel van zichzelf - ik werk in de gezondheidszorg, ik sta voor de klas, ik ben wetenschapper - wat allemaal zal kloppen, maar verwarrend klonk.
Een ander relatief nieuw gezicht was FvD-kandidaat Henk Otten. Hij profileerde zich als man van grote-stappen-snel-thuis, met ferme taal als 'de miljoenen klotsen tegen de plinten op'. VVD-senator Jorritsma zette de stevig ogende Otten geroutineerd weg als lichtgewicht, toen hij zijn kritiek op het klimaatbeleid niet kon detailleren.
Enfin: als 'groot' debatnieuws bracht WNL naar buiten dat er algemene bijval was voor de VVD-stelling dat aanvallers van hulpverleners gevangenisstraf verdienen. Een schot voor open doel zo als Willem van Hanegem maar zelden kreeg, kan ik nu schrijven als verlossend bruggetje naar de documentaire 'Willem'. Een van nostalgie druipende impressie vol korrelige fragmenten, zonder nieuwe beelden of actueel commentaar over hoe fantastisch of onhandig Van Hanegem was. Nee, gewoon een sfeervol tijdsbeeld .
Van Hanegem oogt in 'Willem' vaak als popster, met z'n lange haren, sigaret, drankje. Ogenschijnlijk altijd zijn ontspannen zelf, een spottend lachje om de lippen. Met altijd achter hem zijn toenmalige Truus, misschien nog steeds Nederlands bekendste voetbalechtgenote. O, dat relaas over hoe Willem en Truus besloten over wel of niet tekenen bij Marseille. Laconiek vertelt Van Hanegem hoe de hond de doorslag gaf: ging hij blaffen, dan gingen ze niet. Van Hanegem: "Ik riep voor de zekerheid wel poesjes!"
Bij mij thuis wordt vaak beweerd dat het spel tegenwoordig veel harder is dan vroeger, wat niet strookt met mijn herinneringen aan bikkels als Neeskens, Keizer en Mühren. In 'Willem' zit een commentaarloze compilatie van genadeloze slidings en schaarbewegingen, die dit pleit nu in mijn voordeel heeft beslecht. Ai ai ai.
Ontroerende beelden komen op het eind. Van Hanegems afscheidswedstrijd begint bijna en je ziet hem wachten met Cruijff en Rep en al die andere helden. Wat een rijkdom, zo'n selectie mannen die ons voetbal legendarisch maakten.