Voor alles is een eerste keer: vrouwenvoetbal.
Vanavond is het Nederlandse vrouwenelftal weer op de buis en ik ben benieuwd hoe het dit keer zal gaan. Nee, niet op het veld, maar hier thuis op de bank. Want dat EK voetbal zorgt voor diepe kloven in ons eens zo harmonieuze familieleven. Kloven van onbegrip.
Manlief voelt zich namelijk gemanipuleerd, als ik hem goed begrijp. Zo van: opeens moeten we allemaal naar dit vrouwenvoetbal zitten kijken terwijl we daar helemaal niet op zitten te wachten. Het wordt er in geramd, er zit groot geld achter en ik ga mooi niet zwichten voor die hype.
Dit alles kwam eruit toen ik hem afgelopen donderdag simpelweg vroeg met me mee te kijken naar Nederland-Denemarken. Dit was de eerste vrouwenvoetbal wedstrijd die ik ging zien en ik zocht referentiekader. Hoe ervaar je zo'n eerste keer? Maakt onbekend onbemind? Zou ik gaan vergelijken met mannenvoetbal? Zou ik kunnen meeleven? Zou ik fan worden van bepaalde speelsters? Zou ik plaatsvervangende schaamte of ongegeneerde trots voelen omdat ik zelf vrouw ben? Zou ik beter gaan begrijpen wat er in mannen omgaat als ze roepen 'wat zijn WE toch goed' en 'wat zijn ZE toch slecht'?
En ik wilde ook weten wat mijn eigen bankzitter vond. Maar het lukte nauwelijks om hem überhaupt zijn hoofd eens richting tv te laten draaien. Het is een aardige man, maar probeer hem niet ergens toe te dwingen. Na een kwartier afwisselend het wereldnieuws op zijn laptop en het voetbal op tv te hebben gevolgd kwam mompelend het eerste commentaar door. Het klonk als 'natuurlijk te sloom voor woorden'. Na een halfuur iets positiefs: 'het is tenminste niet hard'. De penalty was natuurlijk onterecht, maar oké, 'technisch ziet het er allemaal prima uit'. Verder lijkt een dramatische ommezwaai in zijn waardering nog niet op handen.
Nu vroeg ik ook alleen maar om eens te kijken. Zo ervaar ik trouwens zelf de hele tv-verslaglegging van dit EK ook: kijk nou gewoon eens. Zonder meteen te hoeven roepen dat het allemaal fantastisch is. Ik snap ook de opmerking van analist Johan Derksen wel, die bij 'Jinek' zei het feestende publiek te wantrouwen omdat het simpelweg 'evenementenpubliek is dat nu weer eens met een oranje klomp op het hoofd kan rondlopen'. Olé, olé. Derksen: "Nu kijken ze met twee miljoen, maar straks bij de competitie zitten er maar tweehonderd op de tribune."
Zoals je ieder ander televisieformat de ruimte moet geven om te groeien en een publiek te vinden, krijgt het vrouwenvoetbal nu in ieder geval een grote kans voor meer fans. En bij mij is er iets op gang gebracht. Ik heb genoten van die energieke rechtsbuiten Shanice van de Sanden. En veerde geregeld op wanneer keepster Sari van Veenendaal een situatie redde. Vind het grappig dat die middenvelder (middenveldster?) Spitse heet. En denk bij spits Vivian Miedema steeds aan een kleindochter van mijn man, ze lijken op elkaar.
'Stel dat daar echt je eigen Sanne liep?', vroeg ik heel subtiel. Ja, dat zou natuurlijk alles veranderen. Maar nu was ook ik manipulatief. Alhoewel, ik heb nog niet eens het ultieme voetbalfanargument ingezet: de afgelopen zes EK's vrouwenvoetbal zijn gewonnen door Duitsland. Als dat het eventueel latent aanwezige supportersbloed niet prikkelt?