Wel of niet van het houtje

Een zaterdagavond op de bank in het ouderlijk huis, meekijken naar wat de pot schaft. En opmerkelijk: tijdens de koffie wordt niet gezapt naar het voor mijn vader zo monumentale 8 uurjournaal, maar mag Andries Knevel op NPO2 doorgaan. Dit EO-boegbeeld heeft na een bijna fatale legionellabesmetting de draad weer opgepakt met 'Toen was geloof heel gewoon'. De serie is een wandeling over de via nostalgia, een zoektocht naar de verdwenen vanzelfsprekendheid van Nederland als christelijk land. Ondanks 50 jaar EO-werk.

In de laatste aflevering dit weekend ging Knevel kijken op plekken waar Nederlands laatste grote orthodoxe kerkgemeenschappen 'klonteren' zoals het heette: hoe seculierder de wereld, hoe groter de behoefte bij de standvastigen om dicht bij elkaar te leven. Zwijgend kijken mijn ouders en ik naar de elkaar kruisende stoeten kerkgangers in Elspeet. 'Ongelooflijk', zegt mijn moeder uiteindelijk.

's Nachts in mijn bedje kijk ik eerdere afleveringen terug. En zie tv-dominee Henk Binnendijk, die nog iedere dag in zijn tuinhuisje zit te studeren. Ik denk na over de vertrouwde uitdrukking 'uit de Bijbel lezen' in plaats van 'in de Bijbel lezen'. En mijmer over Binnendijks verwarde boosheid. Hij heeft heimwee naar de tijd waarin hij zo maar een half uur op tv over een bijbeltekst mocht praten. Maar net zo gemakkelijk geeft hij diezelfde tv ervan langs: "Toen de televisie kwam, begon de kerkverlating. De televisie heeft enorme schade toegebracht aan christelijk Nederland."

'Toen was geloof heel gewoon' is misschien minder boeiend voor wie zelf niet van het houtje is of was. Of te jong is. Al zullen de megakerken van Barneveld, het gezin met negentien kinderen van Marjolein en Carl Post en de transformatie van een Amsterdamse kerk tot speelparadijs iedereen wel verbazen. En ook het gekissebis tussen Knevel en de onvermijdelijke priester Antoine Bodar lijkt universeel. Zo mag Knevel graag het gebrek aan schriftkennis van de katholieken bekritiseren. Dus liet Bodar aan Knevel zijn jeugdbijbel zien. "Zie je wel, wij lazen die bijbel heus wel." "Er staan plaatjes in", constateerde Knevel schamper. Bodar: "Ja, dat mocht bij jullie protestanten niet hè." Over Bodars grote verzameling bijbelvertalingen sneerde Knevel dan weer: "Hij zal ze wel niet allemaal hebben gelezen."

Van de milde humor van Knevel schakelde mijn moeder zaterdag naadloos over naar het spervuur van grappen van Jochem Myjer. "Is het ADHD-maand of zo", vroeg ze zich af: vorig weekend al een show van de hyperactieve Bert Visscher en nu dan 'Even Geduld AUB' van die stuiterende Myjer. Maar de wetenschap dat ook deze Jochem bijna was geveld - door een ruggenmergtumor - maakte ons onbekommerd blij met deze show.

Voor stress zorgde even later wel 'Ik Vertrek'. Want zo veel als Esther en Alexander allemaal nog moest afmaken in hun Franse B&B terwijl de gasten al op de oprit reden: het grensde aan het onwaarschijnlijke. Mijn super georganiseerde vader zag het hoofdschuddend aan. 'Sukkels.' Maar, wie op internet 'IkVertrekBingo' speelt, met vakjes als 'verkeerd ingeschat', 'lekkage', 'veel werk' en 'spijt' had zijn bingokaart lekker snel vol.

<<<later                                                                                           eerder>>>