Tropenrooster, mijn idee
Vanuit mijn lommerrijke tuin waaien verleidelijke zomergeluiden naar binnen, maar ik zit binnen in het duister, met kleffe vingers nog één stukkie tikken voordat mijn weekend begint. Pas zondagavond hoef ik weer aan de bak, als de eerste aflevering van Zomergasten 2018 een feit is. Ieder jaar blijkt uit de vele reacties dat Trouw-lezers het op prijs stellen als we daar met z'n allen kijken en daar met z'n allen wat van vinden. Maandagochtend komt mijn verslag online - dinsdag in de krant - en kunt u losbarsten, hopelijk als een weldadige en langverwachte milde regenbui.
Collega Bos is lekker op vakantie en ze kijkt vast wekenlang nergens naar. Gelijk heeft ze. Alleen al de warmte die zo'n tv-toestel afgeeft! Misschien moet er een avondklok gelden voor al die hitteschermen. Of dat de omroepen met een tropenrooster gaan werken? Dan besparen ze en passant misschien zomaar miljoenen zonder dat er iemand warm of koud van wordt.
Kijkers hebben sowieso minder behoefte aan tv bij deze temperaturen, lees ik in een onderzoekje van mediabureau Zigt. Het bedrijf heeft geturfd dat op dagen van 25 graden of hoger we gemiddeld 163 minuten per dag voor de buis blijven plakken, tegenover 180 minuten op minder warme dagen.
Da's best nog verrassend veel, toch? Maar soms gaan de minuten snel. Zelf heb ik deze weken een lichte verslaving aan de herhalingen van 'Even krap bij kas', bij RTL 5. Goed voor een uurtje per dag. Hierin kan je zien wat mensen allemaal naar de lommerd brengen, en om welke reden. Het reality-programma doet bijna de herinnering vervagen aan het zo gemiste 'Man bijt Hond': wat zijn al die mensen open en eerlijk over hun leven en de financiële dip waarin ze verkeren. Want je komt toch niet voor je lol je laptopje inleveren voor een paar tientjes benzinegeld, omdat je anders niet naar je werk kunt. Of bij de balie staan met een gloednieuwe vibrator - nog in de doos - om twee proestende medewerkers proberen te overtuigen van de marktwaarde.
Mijn favoriete locatie is Pawn Amsterdam van Johan en Ilse, midden in Mokum. Alleen al vanwege het onvervalste Amsterdams zijn de fragmenten uit dit pandjeshuis niet te versmaden. Hier wordt nog gewerkt met geeltjes en joetjes, en heeft men veel gein in het algemeen. Komt er bijvoorbeeld een voormalige kapper een ouderwetse droogkap inleveren. 'Ja, vintaazje hè', zegt de olijkerd. Hij had z'n salon op de Zeedijk en 'de buurtbewoners zeg maar' kwamen bij hem voor zo'n suikerspinkapsel. De kapper pakt Johan helemaal in met z'n verhalen en de pandjesbaas betaalt grif twee tientjes voor het antieke geval. Pas als de kapper weg is, steekt Johan de stekker in het stopcontact. Het duurt en het duurt, maar de droogkap begint niet te pruttelen. 'Hij hep een aanloop nodig zeker'. Vrouw Ilse staat met erbij, met de armen over elkaar. "Je kan niet overal verstand van hebben", is haar milde commentaar.
Zelfs als Johan als een blok valt voor een enorme opgezette hertenkop en spontaan 500 euro biedt, terwijl Ilse even later op internet een vermoedelijke marktwaarde van 250 euro tegenkomt, valt ze hem niet af. Je hoofd zo koel kunnen houden deze dagen, het is wel duidelijk dat dit een herhaling is.