This is the dawning of the Age of Oestrogenus
"Soms wens ik dat ik als man was geboren", bekende de Britse wiskundige Lady Lovelace aan Queen Victoria. "Dan bent u niet de enige", antwoordde de kleine vorstin haar. Een interessant gesprekje dat zich in 1841 heeft afgespeeld. Althans, volgens het verrukkelijke kostuumdrama 'Victoria' waarvan momenteel het tweede seizoen wordt uitgezonden. Kan je toch zien dat de tijden veranderen. Want wie wil er tegenwoordig nog man zijn?
Ja sorry, maar ik ben nog steeds in de war van die Golden Globes-uitreiking vorige week, waarop Oprah Winfrey zich van haar presidentiële kant liet zien. Triomferend voor een publiek van fier joelende, rechtgerugde vrouwen, en nederig applaudisserende mannen die opeens allemaal onzeker oogden, alsof hun hele carrière afhing van het vinden van de perfecte #NotMe-gezichtsuitdrukking. Alle neuzen dezelfde kant op in een zaal vol vrouwelijke eenheidsworst: this is the dawning of the Age of Oestrogenus.
Hier en daar steken dappere mannen een voorzichtig vingertje op, met het verzoek of we met z'n allen wel redelijk willen blijven. Zo zat acteur Liam Neeson in het Ierse praatprogramma 'The Late Late Show' - handenwringend en behoedzaam formulerend - te hopen dat harde feiten belangrijker zijn dan vage geruchten. Wel grappig dat het woord 'heksenjacht' zo vaak valt. Niet meer vanwege vrouwen die duistere machten misbruiken, maar voor mannen die hun macht misbruiken voor duistere praktijken.
Gaat dit Ethisch Reveil 2.0 ook effect hebben op de inhoud van tv-programma's? Al jaren wordt gepleit voor een evenrediger verdeling van gender en huidskleur in talkshows. Maar hoe zit het met series en spelprogramma's, gaat het wellicht dezelfde kant op als in de Amerikaanse uitgeverij-wereld? Die roept steeds vaker de hulp in van sensitivity readers, las ik in de New York Times. Dit zijn speciale redacteuren die boekscripts checken op 'gevoeligheden'. Komt er bijvoorbeeld een Indiër in een verhaal voor, dan checken deze readers of dit personage wel op een cultureel verantwoorde manier wordt geportretteerd. Zo niet dan zou op sociale media kritiek kunnen ontstaan inzake koloniale arrogantie of etnische profilering, en kan een boek floppen. Begrijpelijk allemaal, maar het lijkt wel erg op censuur.
In Nederland is morele verontwaardiging ook helemaal in. Rapper Boef zit nog wel even vast aan zijn schandpaal. Johan Derksen is in de verdediging geduwd. En vrijdag opende het achtuurjournaal met oh-oh-Albert Heijn, omdat dit bedrijf stigmatiserende klantprofielen in zijn cursusmateriaal gebruikt. Geen fout blijft meer onopgemerkt.
Prima, maar het is wel verbazingwekkend dat dit soort incorrectheid zo veel meer aandacht krijgt dan echt politiek falen. Ik doel op de recente aardbeving in Groningen: dit schokkende nieuws domineerde de afgelopen dagen de tv nou niet echt.
Maar die Groningers blijven ook zo beschaafd in hun protest. Neem de parodie op 'Bohemian Rhapsody' van cabaretières Maartje en Kine. Deze 'Groninger Rhapsody' is al twee jaar oud, nog altijd actueel, grappig, maar veel te lief.
Boorden ze in Groningen nou maar eens een Oprah aan, dan zou misschien eindelijk het hele land eens op zijn grondvesten trillen.