Te veel BN'ers in beeld? Een kwestie van doseren.
Deze week is het publicist Max Pam die maar weer eens fel protesteert - in HP/De Tijd - tegen de trend dat we steeds dezelfde Bekende Nederlanders op tv zien, als gevolg van de kijkcijferterreur. Het lijkt me een hopeloze strijd, waarbij de kritiek zich ook vrijwel altijd vernauwt tot een potje spugen op de allrounddeskundige Peter R. de Vries en mediakenner Angela de Jong. Als een wet van Godwin voor discussies over het Nederlandse televisielandschap.
Waarbij ik de eerste ben om te geloven dat over vijftig jaar geen enkele bejaarde kijker met net zo veel liefde aan Peter R. zal terugdenken, als menigeen nu wel doet aan een vroegere tv-persoonlijkheid als Godfried Bomans. Was die schrijver toen dan trouwens ook niet onevenredig vaak op televisie? Ik werk deze gedachtegang verder maar niet uit. Alleen al het in een en dezelfde zin noemen van De Vries en Bomans zal me genoeg strafpunten opleveren.
Natuurlijk moeten we kritisch zijn op hoe en met wie publieke programma's als Pauw, Jinek, M of DWDD de thermometer in de Nederlandse maatschappij steken. Tien uur per week - betaald met 'onze centen' - op zeg honderdtien uur publieke televisie tussen 6 en 12 's avonds. Maar je op deze talkshows blindstaren in onzin. Er tegenover staan zo veel andere televisie-uren waarin je kan zien in wat voor wereld we leven. Wie een beetje zorgvuldig zapt krijgt voldoende gezond tv-voedsel binnen.
Geregeld een talkshowvakantie nemen is ook heilzaam om los te komen van de vaste patronen. Soms kijk ik wekenlang geen DWDD, om rond dat tijdstip geheel onverantwoord vette Amerikaanse comedy's te snacken bij Veronica. Na een tijdje krijg ik dan vanzelf zin om die glutenvrije Matthijs van Nieuwkerk te herontdekken. 's Avonds laat geef ik geregeld voorrang aan diepgravende obscure documentaires boven Jeroen Pauws waan van de dag. Niet zelden maken die films een diepe indruk.
Maar niet altijd natuurlijk. Zo koos ik woensdagavond om elf uur voor een 2Doc-aflevering over hoe familieleden van veroordeelde pedofielen doorgaan met hun leven, ook wanneer de mannen weer op vrije voeten komen. Ik leef me graag in in ieder menselijk probleem, maar het ik-blijf-toch-van-hem-houden-standpunt van een van de echtgenotes werd me uiteindelijk te veel.
Toch maar naar Pauw gezapt dus. En ja, bekende mediakoppen alom, zoals die van Rutger Castricum en Charles Groenhuijsen. Maar ook die van een tv-persoonlijkheid 'light', de goed gebekte vogelkenner Camilla Dreef. Ik betrapte mezelf op de gedachte dat ik het van haar helemaal niet erg zou vinden, als ze vaker in talkshows zat en een echte BN'er werd: wat een fijne woordvoerster voor de natuur.
Charles Groenhuijsen zat aan die tafel de markt voor BN'ers trouwens wel erg te verzieken. Niet alleen voorzag hij de Amerikaanse verkiezingsuitslagen van politiek commentaar, hij maakte ook een interessante media-analyse inzake hoe het Jeugdjournaal tere kinderharten probeert te sparen, bij gevoelige onderwerpen. Of dat nog niet genoeg was, trad Groenhuijsen in dezelfde uitzending ook op als singer-songwriter, compleet met gitaar en zangcoach. Zo scoorde Pauw toch mooi drie BN'er-bijdragen voor de prijs van een.