Taarten van Abel: de koek is op maar het recept is duidelijk
Hoe kom je nader tot elkaar? De intimiteit van de auto werkt vaak goed. Je kan rustig praten, samen zingen, je hoeft elkaar niet aan te kijken. En je kan niet boos weg stampen als de ander - altijd de ander! - iets fouts zegt.
Menig tv-concept is gebaseerd op de compacte ruimte, zoals Carpool Karaoke waarin James Cordensamen met wereldsterren klept en blèrt in een auto. Ideaal als je vrolijk wilt worden. Ook Rutger Castricum grijpt graag naar dit ontwapenende stijlmiddel: hoeveel politici hebben al niet in zijn Hofkar meegereden? Je leert hen per kilometer beter kennen. In Taxi Castricum gaat hij vanaf dinsdag opnieuw op weg naar goede gesprekken, met als eerste passagier bokser Rico Verhoeven.
In Taarten van Abel hanteerde Siemon de Jong ook een simpele formule om verhalen los te krijgen: als banketbakker Abel bakte hij twintig seizoenen lang taartjes samen met kinderen die iemand wilden verrassen. Zoals een bijzondere buur, vriend of familielid. En tijdens het kneden, bestuiven en decoreren van de baksels praatte hij met de kleine mensen over de vaak grote kwesties in hun leven. Nooit met medelijden, maar gewoon informerend en constaterend. Het leven zoals het is.
Een liefdevol concept - bedacht door Machteld van Gelder - dat uitmondde in een van de langstlopende series op de Nederlandse televisie, en prijzen won als de Ere Zilveren Nipkowschijf en de Gouden Stuiver. Maar zondag was de laatste aflevering - met het briljante Afghaanse meisje Morsal - en kreeg de uitzwaaiende koekenbakker een uitvaartceremonie van de Vpro: een special waarin zeven ex-kinderen terugkijken op hun aflevering. Vaak vertelden ze dat het gesprek met de echt geïnteresseerde Abel ze zelfverzekerder had gemaakt.
Wat een geluk dat je online nog zo veel afleveringen kunt zien. Alleen al om die lekkere smoeltjes: welke je ook aanklikt, je raakt vertederd door de kindjes. Die vaak zo verrassend welbespraakt zijn. Zoals dit seizoen Arta (9), die geregeld ruziet met haar pleegzussen. Waarom? "Of ze zijn in de puberteit of ze zijn gewoon irritant." Arta struikelt wel heel schattig over het woord gereformeerd. In een oudere aflevering straalt de stoere Zarah, die liever een jongen is. En kijk nou: ooit was zangeres S10 te gast, toen nog Stien en twaalf jaar oud. "Je kan niet alleen maar verdrietig zijn, je moet ook verder."
Allemaal gave portretjes. Of zoals Abel zelf zei over de taarten: niets meer aan doen. Hij zal gemist worden.
Nog even terug naar dat praten in auto's: Canvas zond donderdag Brian Wilson: Long Promised Road uit, een docu die bij veel aanbieders slechts een week terug te zien is. Wees dus snel, voor dit ontroerende portret van de labiele, gebutste en geniale Beach Boy, geteisterd door demonen, drugs, depressies en ook oplichters.
Een docu als een road movie. Want gewoon aan een tafel zitten met interviewer Jason Fine, dat kon Wilson niet aan. Dat was te eng. Maar samen rondrijden door Los Angeles, en al pratend herinneringen ophalen, naar muziek luisteren en soms wat eten: dat ging prima.
En wat een held: Wilson is nu 80 jaar en nog steeds creatief.
Een ritje maken met een ander, samen een taart bakken, een maaltje koken. Ingewikkelder hoeft het recept voor toenadering meestal niet te zijn.
<<<Kees Momma Hamer bij Op1>>>