Steeds die woorden angst en bang, zo wil ik mij niet voelen

Troost is een groot woord deze dagen. We vinden dat we het meer dan ooit verdienen en het fenomeen troost-tv - het herhalen van oude programma's die een goed gevoel geven - wordt volop gewaardeerd. Maar hoe troost precies werkt, dat kan alle kanten op. En is dit jaar misschien wel meer dan ooit een individuele keuze.

Het is niet te geloven dat ik altijd 'dienst' heb in de week van 'The Passion' en collega Bos deze dans ook dit jaar weer ontspringt. Want dit evangelische muzikale evenement: het blijft een happening waaraan ik me moeilijk kan overleveren, terwijl ik zie dat The Passion voor veel mensen veel betekent. En ook dat het een technisch hoogstandje is. Voor de tiende editie van het spektakel werd donderdag noodgedwongen uitgeweken naar een compilatie van hoogtepunten uit vorige jaren met als thema 'Geef mij nu je angst'. Het deed niets af aan de kracht van het concept en leverde een mooie etalage op vol Nederlands talent. Met dit keer een verrassend prettige Johnny de Mol als verbindende presentator.

Maar dat steeds maar herhalen van woorden als angst en bang. Het is niet zoals ik me voel of wil voelen, het is niet de emotie waarin ik me wil laten meeslepen. Zittend in m'n prima huis, met alle

communicatiemiddelen, gezellige app-groepen vol gezonde familie en vrienden, een volle koelkast en nul perspectief op een acute bedelstaf zou het nogal onzin zijn als ik toch angst als basisgevoel koos.

Liever besef ik hoe ongelooflijk goed we het hier nog steeds hebben, ondanks de afgelopen maand van relatieve misère. Die gedachte drong zich ook weer op toen later op diezelfde avond als van de overdonderde 'The Passion' de verstilde korte film 'De stem van Idlib' werd uitgezonden. Als u even los wilt komen van uw eigen ongemak, wijdt dan een kwartiertje aan deze 2Doc gemaakt bij het Syrische Idlib, waarover vrijdag nog zo'n schrijnend artikel stond in Trouws 'De Verdieping'.

Deze HUMAN-film van Sakir Khader portretteert de twintigjarige Abu Rakan, een Syrische jongen die door de terreur van Assad zijn eigen dromen en wensen heeft opgegeven. Vrienden en familie werden neergeschoten tijdens vreedzame protesten tegen het regime. "Ze gingen met olijftakken de straat op. Meer niet." Rakan moest van zichzelf in actie komen, zoende moeder en jongere broertjes en vertrok naar het front. In de wetenschap dat hij hen pas in het hiernamaals zal terugzien. "Dood is een normale zaak voor mijn generatie."

Wat Rakan zo bijzonder maakt is zijn zangtalent. Vrienden noemen hem 'de man met de emotionele stem'. En inderdaad. Na het zorgvuldig schoonmaken van zijn geweer zingt hij zacht en bijna hypnotiserend een melodieus lied. De tekst is niet erg zoet. 'Wie zijn volk vermoordt is een bedrieger, onze waardigheid gaat boven alles, wij hebben de Navo helemaal niet nodig, wij zullen hem bij zijn nekvel meeslepen.'

Rakans levenseinde kan niet ver weg zijn: "Maar als ik straks dood ga weet ik waarvoor ik mijn leven heb gegeven." Een van de meest tragische vormen van troost die je kan bedenken.

Natuurlijk, Abu Rakan heeft er weinig aan dat ik door hem mijn zegeningen ga zitten tellen. Maar toch voel ik dat hij zou kunnen denken: geniet in Godsnaam van de vrede om je heen.

<<<Op1                                                                                   haat-liefde>>>