Staren in de vlammen, met een brave Bear
En al die tijd is de vulkaan op La Palma nog gewoon aan het brullen. De ene keer spuwt hij immense vuurtongen uit, dan weer dikke rook vol met as. In de dorpen rondom vegen de propere Spaanse vrouwen zich een ongeluk om hun stoepen te ontdoen van het zwart. Als ze nog een stoep hebben. Meerdere rivieren van lava stromen rücksichtslos richting zee, dwars door woonwijken, bananenplantages en bedrijfsterreinen.
De eruptie duurt nu bijna vijf weken en ik blijf gebiologeerd staren naar de beelden die de Spaanse tv-zenders op internet zetten. Weet ook niet helemaal waarom. Oké, ooit heb ik gewandeld rond deze Cumbre Vieja, dat schept een band. Maar de fascinatie is vooral de onmacht van de mens. Hij kan niets doen tegen de vulkaan, niet eens voorspellen hoelang die nog lava zal blijven rochelen vanuit zijn diepste krochten. Er is geen logica, geen gedachte, geen beleid: kraters hebben geen agenda of haast. De mens moet berusten.
'Sterker dan de vulkaan' is evenwel het dappere motto van de geldinzamelingsactie van de eilandraad. Maar zie hoe nederig de brandweermannen, de armen over elkaar, moeten toekijken hoe de logge, dikke, kokendhete lavastroom rustig zijn parcours kiest door het landschap. Als een onbestuurbaar monster, een prehistorische Pac-Man die alles opeet wat voor zijn bek komt.
Een wonderlijke figuur doet vanaf het begin op eigenzinnige wijze verslag van de eruptie: Bushcraft Bear. Een man die officieel Benjamin Claussner heet en zichzelf al jaren bedruipt met het posten van instructieve filmpjes over je staande houden in de natuur. Hoe je overnacht in een zelfgemaakte hut in het bos, overleeft op vruchten en planten, dat werk. Over het privé-leven van deze - denk ik - Duitser is niet veel te vinden, maar toen de eruptie begon was Bear op La Palma. En direct begon hij met dagelijkse updates in een eenvoudig Engels met dik accent, meestal staande op een gindse heuvel, de rokende vulkaan op de achtergrond.
Ongecompliceerd geeft Bear door wat er de afgelopen uren is gebeurd en hoe de lava loopt. Maar vooral maakt hij voelbaar hoe onbehaaglijk het is om nu op het eiland te leven. Hoe slecht de nachten zijn voor iedereen op La Palma, omdat er continu aardbevingen zijn die je wakkerschudden.
De impromptu journaals hebben iets bescheidens, Bear draagt de nederigheid uit die iedereen voelt bij het natuurgeweld. Op vrijdagen besluit hij zijn berichtgeving zelfs met het voorlezen van een psalm, waarna hij op zaterdag rust neemt. Het resultaat is dat kijkers vanuit de hele wereld louter lieve commentaren onder zijn berichten zetten. 'Be safe Bear'. 'We bidden voor je.' Alsof ze via hem hun bezorgdheid voor heel La Palma kanaliseren.
Zo ben ik bepaald niet de enige die blijft kijken tot de vulkaan dooft. En het schijnt ook heel heilzaam te zijn, las ik ooit, om zo nu en dan wat doelloos voor je uit staren. Als meditatie voor de gewone mens, die niet aan yoga of goeroes doet. Ook mijn nieuwe vriend Bear zegt ergens in een oud filmpje dat hij graag hele avonden doorbrengt bij een kampvuur, simpelweg in zijn eentje niets anders doen dan naar de vlammen kijken.
De Cumbre Vieja is deze dagen mijn kampvuur. Met voor de Palmezen de vurige hoop dat de Oude Top binnenkort toch echt kalmeert.