Sportieve moordwijven
Vers terug van vakantie en hup met de neus in de boter dankzij de WK Atletiek in Londen. Zo'n sporttoernooi levert toch de beste televisie op. Ongegeneerd kijken naar al die gespierde lichamen. Het heeft weinig van doen met wat je zoal op het strand ziet liggen. Sommige sporters zo soepel en mager, andere atleten log en zwaar. Maar allemaal met dezelfde ogen. Gefocust, geconcentreerd. En angstig. Laat mij de komende minuut nou niet verknallen waarvoor ik al die jaren heb getraind.
'NOS Sport' had als analist een man uitgenodigd die deze gierende spanning van binnenuit kent. Maar nu de rust zelve is: oud-atleet Gregory Sedoc. De 35-jarige politieagent stond naast Dione de Graaff achter de presentatietafel alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Sedoc verduidelijkte, verdiepte en verhelderde. En gaf daardoor de prestaties van de sporters een extra dimensie. Zo werd de 4 x 100 meter estafette veel spannender omdat Gregory nog eens goed uitlegde hoe klein het vak is waarin dat stokje overgedragen moet worden.
Wel werd ik een beetje afgeleid door Sedocs kledingstijl, die mij flashbacks gaf van Blake Carrington en Bobby Ewing. Weet u nog, Dallas en Dynasty? Maar goed, wat weet ik nou van mode. Misschien is het degelijke driedelige pak met pochet nu helemaal hip onder dertigers.
En zolang Dione de Graaff met haar warme glimlach Sedoc door het programma loodst, is alles toch wel in orde. Geruisloos is Dione inmiddels hét gezicht van 'NOS Sport' geworden. Nooit twijfel ik aan haar deskundigheid. Of aan haar oprechte interesse. Dione heeft een vanzelfsprekende aanwezigheid, als kijker voel je dat je het beste krijgt. Ze pretendeert zelf geen intense inzichten, maar is de intelligente vakvrouw die de deskundigen naast haar volledig uit de verf laat komen. "Ze is allround en ik vind haar een moordwijf", zo vatte oud-collega Jack van Gelder het deze zomer in de Nieuwe Revu samen. En dat mag ook wel eens in de krant.
Op het strand las ik eveneens het zomernummer van HP/De Tijd met ook daarin een artikel dat zeer de moeite van het blendelen waard is: een topinterview van Ad Fransen met 'grumpy old anchormen' Koos Postema en Aad van den Heuvel. Deze krasse knarren kijken hierin terug op hun televisietijd en de smeuïge anekdotes zijn niet van de lucht. Ze zouden trouwens best terug willen komen op tv voor een programma met de werktitel 'De Grijze Panters'. Om daarin flink van leer te trekken tegen hoe er in de maatschappij en de politiek tegen ouderen wordt aangekeken. "Die worden namelijk vaak in één hokje gestopt, terwijl ze - op hun leeftijd en een paar gezondheidsproblemen na - niets met elkaar gemeen hebben."
Het lijkt me bij voorbaat al een goed idee. Kijk 'NieuwsUur' van vorige week maar eens terug, dat een serie van vier portretjes van actieve 90-plussers uitzond. Waaronder een onvergetelijke dame die nog salto's maakt vanaf de duikplank en huisarts Van Hasselt (93) die een volledige praktijk voert. "Je moet in beweging blijven, anders verroest je", zei kunstenares Roos Bosnak (94). Zij trapt iedere dag vier kilometer weg op haar hometrainer. Ook zo'n sportieve vrouw naar wie je gefascineerd kan kijken.
<<<later eerder>>>