Songfestivalwinst kan niet beter qua timing
Echt hoor, zaterdag tegen middernacht had ik mijn column al zo'n beetje af. Nooit nooit nooit wilde ik meer naar het Songfestival kijken. Het hoeft niet meer, had ik mezelf beloofd. Niet vanwege de competitiestress - wordt kwaliteit wel beloond of spelen bevriende landen elkaar hoe dan ook de punten toe? - maar simpelweg omdat er steeds meer bagger over je heen wordt gestort tijdens die lange uren vol liedjes. Met tussendoor het tenenkrommende geblaat van de o-zo-grappige presentatoren. Al dat hysterische gejoel. Het uitbundige seksuele gemanifesteer waar je maar respect voor moet hebben. Al die er zo dik bovenop gelegde boodschappen en statements.
Met op de koop toe een popdiva die in een Fallen Madonna veranderde. Ik zat helemaal klaar voor een spetterend pauze-optreden van de legende, maar Madonna zong zo beroerd dat achteraf zelfs de inzending van San Marino nog best meeviel. 'Ik hoop maar niet dat ze dit zelf ooit terugziet', zuchtte mijn immer sympathieke wederhelft naast me op de bank.
Maar toen won uiteindelijk die rustige, beschaafde en talentvolle Duncan dan toch. En werd al het lijden beloond.
Gelukkig maar: deze Nederlandse songfestivalwinst kon niet beter getimed zijn, want de waardering voor het evenement behoeft duidelijk verbetering in ons land. Gerard Joling gebruikte afgelopen week het woord 'klikowaardig' als het ging om de kwaliteit van de optredens. Van de weeromstuit waren op Twitter de grappen ook minder vrolijk en uitbundig. Of zoals Beau van Erven Dorens het tijdens een voorronde berichtte: 'Wat een uitzinnige demonstratie van non-talent en wansmaak. Je ziet gewoon de wereld voor je ogen vergaan". Commentatoren Cornald Maas en Jan Smit - toch al niet de meest begenadigden als het gaat om ad rem of satirisch zijn - klonken doffer dan ooit. Al maakten ze de SM-act van IJsland een stuk draaglijker door te melden dat een van de IJslandse zangers ook nieuwslezer is, het beeld oproepend van 'Rob Trip met een outfitje'. Ervan uitgaande dat onze zieke nieuwslezer de grap wel kon waarderen.
Al met al was de puntentelling ook dit jaar weer het hoogtepunt van de show. Het is en blijft verslavend, om al die cijferlijstjes voorbij te zien komen, en gelukkig verliep procedure gestroomlijnd en vlotjes, dankzij het alleen 'live' toekennen van de douze points. Al was ik in die allerlaatste minuut, waarin de presentatoren eindeloos draalden met het bekend maken van de publiekspunten voor Zweden, intens begaan met de hartslag van Duncan Laurence.
Maar onze jonge held kwam, zong en overwon. IJzersterk maakte Duncan na zijn winst onmiddellijk het statement 'music first': de muziek had het gewonnen van alle trivia. Hij stak een hart onder de riem van alle jonge creatievelingen: "Pak die pen, pak die gitaar, pak dat keyboard: het kan!"
Benieuwd hoe wij het festival volgend jaar gaan organiseren. Want natuurlijk blijf ik nu toch wel kijken, ruggengraatloos als ik ben. Wordt het hele festival weer music first? Zullen ónze presentatoren wel echt grappig zijn? Zaterdag werd in de vooruitblik op het festival al geopperd dat Gerard Joling met Chantal Janzen een goede combi zou zijn. We gaan het allemaal zien.
<<<Radar Extra Ajax>>>