Slalommen tussen genieten en hoofdschudden
En het hinken op meerdere gedachten gaat door. Of is het slalommen? In afwachting van de 5 kilometer schaatsen voor vrouwen nestel ik me op de bank in de woonkamer. Wat is de sfeer in huis toch prettig wanneer op tv vanaf de vroege morgenstond een sporttoernooi zindert. Al die jonge sterke mensen van over de hele wereld: ze zorgen voor een perfecte bubbel voor de binnenwereld. Al krimpt mijn maag ineen, steeds opnieuw als er een snowboarder, skiër of shorttracker tegen de keiharde ijs- of sneeuwlaag plettert. Gebeurt dat deze winterspelen nou vaker dan anders?
Een grotere stoorzender ligt naast me op de bank. Niet de wettige echtgenoot deze keer, maar de Trouw van woensdag, met brieven van lezers over het bij onze krant zo passende thema of je wel mag of kan genieten van Olympische Spelen in een land waar de knoet regeert.
Mijn eigen kijkgedrag maakt het zonneklaar: ik zit in het vak der sportliefhebbers die het zich niet laten aanpraten dat ze met hun afstandsbediening hun medeplichtigheid bepalen. Of dat een rondje door het bos lopen in plaats van rondjeskijken een betere wereld dichterbij brengt.
Ik zie ook geen 'sportfeest van de communistische partij' zoals iemand de winterspelen omschreef. Ze lijken me eerder de meest uitgeklede spelen ooit, qua entourage. En ook weinig glansrijk vanwege de diplomatieke boycot van landen als India, Australië, de VS en het VK.
De NOS sportredactie heeft het ondertussen druk genoeg met het nieuws dat wij Nederlanders nu zelf de reputatie hebben gekregen van de dictators van het ijs, ongegeneerd onze machtige temperatuureisen opleggend aan minderheidslanden. Sport verbroedert, maar macht corrumpeert? Bepaalde Zweden denken er het hunne van, ik denk dat veel Nederlanders onze ijslobby eerder slim dan dubieus vinden.
Maar dat hoor je mij natuurlijk niet hardop zeggen. Wachtend op schaatssters In 't Hof en Schouten surf ik over internet. Lees verdiepende stukken over boycotten of niet. Stuit op een petitie voor vrijlating van Chinese politieke gevangenen bij Amnesty International. Lees met hernieuwde interesse een opiniestuk uit december van sporthistoricus Paul Reef, met de suggestie dat het IOC onder toezicht van de Verenigde Naties zou kunnen vallen. De VN is ook geen foutloze organisatie, maar kan wellicht een einde maken aan de ondoorzichtige bestuurscultuur, de corruptie bij de toewijzing, de milieubelasting en sociaal onrecht zoals gedwongen verhuizingen bij het bouwen van Olympische faciliteiten. En strenge eisen opleggen qua de mensenrechtensituatie van een gastland.
Er moeten veel meer mensen de overbelaste politiek in, lijkt me. Stel we hadden twee of drie keer zoveel kamerleden, zodat veel meer dossiers de aandacht kunnen krijgen die ze verdienen? Door de toegenomen toegankelijkheid van informatie zijn en kennis over misstanden in de wereld zijn ons aller verantwoordelijkheden ook toegenomen. Kennis maakt macht? Misschien is toepasselijker: hoe meer kennis, hoe onmachtiger je je voelt.
Enfin: nog een paar minuten voor het startschot. Ik teken de petitie. En ga een uurtje heel erg meeleven, met onze Sanne en Irene. En vooruit, ook met die aardige Italiaanse Lollobrigida. Bubbel hersteld. Ik gun iedereen perfect ijs. And go.