Schreeuw het nou gewoon eens uit, Frank

Hebbu dat ook wel eens, dat je midden in de nacht wat warrig wakker wordt en denkt: hoe zit het ook al weer, wat speelt er allemaal in mijn leven? Vanochtend vroeg had ik zo'n moment, en wat daagde me als eerste? 'Oranje heeft gewonnen van Oekraïne, gelukkig.' Houdt het me toch meer bezig dan ik dacht.

Inclusief alles eromheen. Neem het fenomeen Frank Snoeks, de verslaggever bij de eerste wedstrijd van Nederland. Het was meteen weer bal op Twitter. Snoeks' manier van commentaar leveren - zakelijk, alwetend, strooiend met feitjes - ervaart menige kijker als irritant. Een gezelligerd is Snoeks dan ook niet, met z'n technische aanpak. Was het je gortdroge oom dan zou je hem met een eigen schaaltje bitterballen voor het toestel in de slaapkamer zetten, om de feestelijke sfeer in de huiskamer niet te bederven. 'Hoe kan het dat ze in Duitsland enthousiaster van ons worden dan Frank Snoeks?', zo vroeg een twitteraar zich af, die ook het verslag bij de oosterburen in de gaten hield. Ene Joy stelde: 'Totaal ongeschikt voor dit soort evenementen, hij klept het helemaal dood.'

Zinderend is inderdaad anders. Of om in NPO-jargon te blijven: Snoeks straalt weinig urgentie uit. De routinier ziet het blijkbaar als zijn taak om alleen naar het spel te kijken, heeft geen boodschap aan de meta-boodschap. Al voelde hij zondag iets bijzonders gebeuren in hemzelf, dat hij wel moest analyseren. Het was vlak na de 3-2 en als altijd met geknepen stem zei Snoeks "Als we nu niet al te veel belang hechten aan het doelsaldo, maar gewoon kijken naar het gevoel, voelen hoe dit voelt, 2-0 voor staan, dat allemaal verspelen, eigenlijk in de moppermodus geraken en dan toch weer met 3-2 aan de goede kant komen. Dat is goed beschouwd een beter gevoel dan met 3-0 of 4-0 winnen, dit is veel intenser, dit kruipt veel meer onder je huid."

"Schreeuw het dan toch eens uit, jongen!", riep ik naar het scherm. Zelfs onze koning doet spontaan een vreugdedansje bij zo'n belangrijk doelpunt, in het zicht van de hele wereld. En zijn vrouw. Want jeumig, zag u Máxima's dodelijke blik toen manlief even uit zijn koninklijke dak ging? Ongebruikelijk voor onze meestal zo enthousiast meedeinende vorstin.

Enfin. Genieten van alle emoties en sensaties: het is voor gewone sportkijkers minstens zo belangrijk als begrijpen wat er precies gebeurt op het veld of in de zaal. Wie herinnert zich niet de combinatie van kennis en passie die turncommentator Hans van Zetten zo geliefd maakte? Samen beleefde je de grootste amplitudes.

En soms spreken beelden helemaal voor zich. Wat leefde ik eind zondagmiddag mee met de Griekse tennisser Stefanos Tsitsipas. Na het verliezen van de finale van Ronald Garros kon hij zich niet meteen afreageren op de muren van zijn kleedkamer, maar moest hij eerst een kwartier lang de sportieve verliezer spelen tijdens de huldiging van Novak Djokovic. Beleefd de complimenten in ontvangst nemen die de oude crack voor het jonkie had. "Jouw tijd komt nog wel hoor." Wat stond Tsitsipas zich te verbijten op het podium. Iedere spier in zijn lichaam vertelde: 'Ik wil hier weg.'

De Franse regisseur had het helemaal door en trakteerde ons op de ene na de andere close-up van het gefrustreerde Griekse hoofd. Zo pijnlijk soms, topsport. Toptelevisie. 

<<<De Gouden  Koets                                                                        Tulpen>>>