Restjesdag
Vanaf morgen eindelijk vakantie en wat doe je dan zo'n laatste dag? De koelkast leegmaken, kijken wat er nog op de plank ligt. Kortom, restjesdag. Met een paar televisiezaken waarover ik al eerder had willen schrijven, maar waarvan het niet is gekomen.
Zo ligt hier in de categorie klein leed nog steeds de baard van tv-kok Ramon Brugman. U weet wel, chef Ramon uit 'BinnensteBuiten', het huis-tuin-en-keukenprogramma dat zo'n stabiele factor is op de vroege tv-avond. Ramon is ongetwijfeld een vakman, maar ik kan niet aanzien dat hij met die volle baard boven de pannen hangt. Denk iedere keer met kippenvel aan hoe het voelt, wanneer je een haar met je eten binnenhapt. Daar moeten toch meer mensen last van hebben? Ik snap niet dat dit maar doorgaat. Net als koksmutsen zijn baardnetjes niet voor niets bedacht; bekleed deze koks kin met zo'n kapje. Niet dat dat nou zoveel smakelijker oogt, maar ik zie dan in ieder geval in gedachten die haren niet meer richting de soep dwarrelen. Brrr.
Waar ik ook moeilijk naar kan kijken is die schier eindeloze reeks bedel-commercials tegenwoordig. Ik zal toch ook niet de enige zijn die afgestompt raakt door de overkill aan mishandelde ezeltjes, kapotte hondjes en zelfs uitgemergelde kindertjes in de reclameblokken? De afzenders zijn organisaties als World Animal Protection en Save the Children, en bij de dieren klinkt vaak de klaaglijke stem van dierenvriendin Loretta Schrijver als oproepster tot het trekken der portemonnee.
Ben ik een slecht mens dat ik me nog nooit heb laten vermurwen om die paar eurootjes per maand te storten? Ergens neemt mijn systeem bij deze manier van fondsenwerving een andere afslag. Gaan er geen tranen wellen, maar rinkelen de waarschuwingsbellen: pas op, er wordt een psychologisch spelletje gespeeld met je schuldgevoel, via deze hartverscheurende beelden. En primair emotioneel impulsief reageren, zo zijn we niet opgevoed, Bas.
Maar wat ik me al eerder voornam zal ik deze vakantie écht eens doen: een paar jaarverslagen van die clubs lezen. Wie weet overtuigen die me wel.
Wat ik ten slotte nog graag met u deel is een recente documentaire die vorige week hier niet aan bod kwam, maar waar ik nog steeds warm van word: 'De Wijde Wereld' van afgelopen maandag. Hij vertelt het hoopgevende verhaal van een paar aardige, jonge mensen die een normaal leven zijn gaan leiden, na een dramatisch start. Als kind werden ze over zeeën en rivieren en bergen meegenomen op zoek naar een vredig bestaan en voor het eerst sneed het me door de ziel hoe makkelijk deze kinderen als 'vluchteling' worden bestempeld. Hoe kan een kind nou iets anders zijn dan een kind?
De jonge mensen in deze documentaire hadden het geluk om in Nederland een fijne leraar te treffen, Teade Walma van asielzoekersschool 'De Wijde Wereld'. Hij gaf al zijn leerlingen een plekje in een album, met foto en tekst. Vijftien jaar later spoorde hij een aantal van zijn kinderen op, om te zien hoe het inmiddels met ze gaat.
En het gaat goed! Een paar oud-leerlingen werden met de camera gevolgd in hun dagelijks bestaan. Het mooie: ze leiden de gewoonste Nederlandse levens die je je maar kan bedenken. Huisje, boompje, beestje, wat kan je je meer wensen?
Maar nu toch even de wijde wereld in.