Overgave aan de grote Songfestivalfamilie
Ik probeer me te herinneren hoe het in andere jaren was. Voelde het Songfestival toen ook als iets wat je er eigenlijk niet bij kon hebben? Een gemaakte opwinding die je door de strot wordt geduwd? Spelen er niet altijd veel belangrijker zaken, zoals nu iets met miljardenuitgaven zonder bonnetjes? En gewelddadige boeven die een woonwijk in het wilde westen veranderen? Of zijn we door die stomme corona gewoon niet meer zo goed in ontspannen? Zeker alle aandacht voor het liedjesfestijn bij het serieuze Op1 bracht mijn calvinistisch inborst in opstand. Hiertoe zijn wij toch niet op aarde?
Allemaal waar. Maar inmiddels heb ik mezelf toch ernstig toegesproken. Potverdorie: ongeveer eens per eeuw hebben wij als Nederlanders de eer het songfestival te mogen organiseren, dus moeten we er gewoon vol voor gaan. En sinds ik op internet een Amerikaan jaloers hoorde verzuchten dat zo'n festival in zijn land nooit zo divers, zo activistisch, zo spectaculair en zo niet-doorsnee zou kunnen zijn, ben ik weer helemaal trots op die Europese heksenketel. Vreemde ogen dwingen, prima dat het zo werkt.
Het mooie optreden van de immer charmante Lenny Kuhr - winnares in 1969! - woensdag aan de Op1-tafel bij Carrie ten Napel en Charles Groenhuijsen werkte eveneens mee aan mijn overgave. Samen met andere Songfestivaloma's Greetje Kauffeld - deed mee in 1961! - en Getty Dingedong Kaspers - won in 1975! - keek Kuhr met grote interesse naar het grote feest deze week in Rotterdam. Natuurlijk, kritiek was genoeg. Zo mopperden de artiesten over het feit dat ze als zeventigplussers niet welkom zijn in de zaal, zaterdag tijdens de finale. Ik kreeg niet mee of dat puur met een door de regie gewenst jong plaatje heeft te maken of 'gewoon' met het coronarisico. Maar ik voelde met ze mee.
De zangeressen vonden ook dat alle showelementen de aandacht van de liedjes zelf weghalen. Maar dat is natuurlijk lang niet altijd waar. Neem de rustige presentatie een paar jaar geleden van 'Calm after the storm' van onze Ilse de Lange en Waylon. De uiterst sobere aanpak dit jaar van België met The wrong place heeft de zuiderburen ook geen windeieren gelegd: ze staan in de finale.
Waar ik oude bromberen van 'vroeger was alles beter en zéker het Songfestival' wel in tegemoet kan komen is een blijvende heimwee naar de orkestbak. Dat alle muziek vroeger live gespeeld werd: wat oogt dat rijk en compleet. Maar van achterom kijken word je eigenlijk nooit gelukkig.
Over de kunst van het stokje overgeven zaten woensdag in Oogappels een paar inspirerende momenten. Het was misschien wel de beste aflevering van deze prachtserie dit derde seizoen, vol intense momenten tussen de generaties. Meteen in het begin was het al raak. Twee grootouders spraken over hoe bijzonder het is dat je als stel zulke verschillende kinderen kunt voortbrengen. Neem pubers, de een wordt een rebel, de ander zit stil en pukkelig op zijn kamertje. Oma sprak prachtige woorden. "Kinderen zijn vanaf het eerste moment gewoon wie ze zijn. En dat zul je als ouders moeten accepteren."
Zo is het precies met die bijzondere Songfestivalfamilie. Van Greetje Kauffeld naar Nikkie Tutorials: al lijken ze misschien niet veel op elkaar, ze hebben gewoon hetzelfde DNA.
<<<Shell, Attenborough Máxima>>>