Over het nut der dingen en het Rad van Fortuin
In een van de vele interviewtjes die voorbijkwamen met Oliver Daemen - 's wereld jongste ruimtetoerist - werd hij even kriegelig bij de vraag of het nut heeft, zo'n raketreisje. De jongen bromde iets van: "Nut, nut, wat heeft er überhaupt nut?". Een verfrissende observatie.
Zo weet ik achteraf ook niet hoeveel nut het kijken naar de Olympische wegrace voor wielrensters was, met het machteloze commentaar van Herbert Dijkstra die zo graag wilde dat de koers volgens het boekje ging. Als we op papier de favoriet zijn, dan mag het toch niet misgaan? "De vrouwen hebben het uit handen gegeven", stampvoette hij.
Ondertussen leek ook een competitie gaande tussen hem en zijn co-presentator: Dijkstra had oud-wielrenster Roxane Knetemann naast zich. Of moeten we zeggen: onder zich? Het klonk alsof Dijkstra net zo lief alleen commentaar leverde. Hij vond Knetemanns visie - 'de vrouwen hebben het nooit in handen gehad' - in ieder geval niet de moeite waard om op in te gaan.
Maar misschien was de correcte frase uiteindelijk: 'de vrouwen hadden geen idee hoe het zat'. Er zal in deze krant ongetwijfeld uitgebreid worden ingegaan op de kwestie, die helpt om de Spelen ook te zien als een Rad van Fortuin. Waarop die bekende bijsluiter past, dat resultaten behaald in het verleden geen garantie voor de toekomst geven.
Want o de kwetsbaarheid der sporters. Wier jarenlang getrainde lijven in een paar uur tijd, in een vliegtuig, corona kunnen oplopen. Die met kapot materiaal worden geconfronteerd. Met een trainer die zich vergist in het aantal wissels. Die extreme zenuwen krijgen. Of extreme reacties.
Zoals zondagochtend tijdens de havermout schermer Bas Verwijlen, die woedend werd toen hij had verloren van Romain Cannone. Een Fransman die zelf ook schreeuwde als een oermens, en dat terwijl schermen me altijd zo'n elegante, chique sport had geleken. Maar het was allemaal begrijpelijk.
Ik had die ochtend al heel vroeg willen opstaan om de zwemsters in hun estafettefinale te zien, maar sliep dwars door de wekker heen. Met een goede reden: 's nachts doorgehaald met Amy Winehouse. Bij de NTR op NPO3 was de documentaire Amy Winehouse in Nederland te zien, gevolgd door een concert. Een mooie hommage aan deze unieke muzikante die vrijdag precies tien jaar geleden ten onder ging aan het leven.
Regisseur Arjan Vlakveld sprak Winehouse in 2004 toen ze nog categorie 'veelbelovend' was, en nog helemaal fris en fruitig. Hij filmde haar op een muurtje aan de Maas, waar ze met een gitarist aan haar zijde losjes wat zong. En hoe. De manier waarop zij met haar volle, rauwe stem een complete wereld tot leven kon roepen, het blijft ongekend.
Zelf werd ze helaas geroepen door het noodlot. Het is zo gemakkelijk gezegd, 'jonge ster kon drugs en drank niet handelen'. Maar hou je maar eens staande als de hele wereld aan je voeten ligt, je privéleven vol toestanden zit en het struikgewas vol paparazzi en telelenzen.
Saxofoniste Candy Dulfer is in Vlakvelds documentaire Amy Winehouse in Nederland snoeihard over de Britse sensatiepers. Maar ook over alle Nederlanders die achteloos de roddelcriminelen sponsoren. "Alle mensen die de Story en de Privé lezen zijn medeschuldig."
Duidelijke taal over nutteloos geschrijf.