Nick, Simon & Kees en de Beatlemania die nooit zal stoppen
Binnen de minuut zat ik al vrolijk mee te zingen. Als je iets goedvoeltelevisie kan noemen, dan toch wel de muzikale speurtochten van zangers Nick en Simon met hun vriend Kees Tol. Eerder waren Simon & Garfunkel en Abba hun fixatie. Nu struinen de mannen door Liverpool, zich afvragend of ze nog iets kunnen toevoegen aan de mondiale Beatlemania die al meer dan zestig jaar gaande is. Vreest niet, de feitenhonger van een beetje Beatle-exegeet is nooit gestild.
Nick en Simon, waren die niet uit elkaar? Ik heb het niet tot in alle poriën gevolgd, maar begrijp dat de muzikanten na zeventien jaar geen puf meer hebben om samen op te treden. Wel vinden ze elkaar nog leuk zat om samen dit programma te maken, met als bliksemafleider de immer opgewekte Kees Tol. Die stipte donderdag, bij de start van Nick, Simon & Kees: The Beatles, de gedeeltelijke breuk even aan, toen hij grapte: "Noord-Korea en Zuid-Korea is er niets bij." Er kwam geen reactie. Misschien dat Nick en Simon er iets over zeggen als gaandeweg de serie de breuk tussen Lennon en McCartney aan de orde komt. En anders even goede vrienden.
Verfrissend is dat in de eerste twee afleveringen die je online al kan zien nooit die oude koe kwam bovendrijven van 'is Paul nou het genie of was John de echte klasbak?'. Ons Volendamse trio dwaalt gewoon met open vizier door de buurten waar het Liverpoolse kwartet leefde, bezoeken de barbershop op Penny Lane, het huis waar McCartney opgroeide. Ze doen wat je er als toerist ook kan doen. Behalve dan dat zij te pas - nooit te onpas - hun gitaren pakken en Beatles-liedjes spelen. Mocht het je nooit zijn opgevallen hoe mooi de harmonieën in die songs zijn, dan hoor je dat nu wel.
Hoeveel gedachten zouden dagelijks in Liverpool worden gewijd aan de Beatles? En dan niet alleen door alle muurschilderingen, de toeristische tours en de huizen die monumenten werden. Zoals dat waar John Lennon leefde met zijn tante. Het werd later door Yoko Ono gekocht en geschonken aan de Britse National Trust. Nee, ik moest denken aan al die jongens en meisjes die erbij waren toen Lennon in 1956 de band The Quarrymen oprichtte. Waar later ook McCartney en George Harrison gingen spelen. Hoe vaak moet in Liverpool niet worden gedacht: och, als alles nou net iets anders was gelopen? Als ik eens had kunnen aanhaken?
Zo spreken Nick, Simon en Kees met Quarrymen-lid Colin Hanton, de drummer die al zijn hele leven vertelt hoe hij het historische moment miste waarop de piepjonge John en Paul elkaar voor het eerst ontmoetten, omdat hij naar huis ging voor zijn tea, zijn avondeten. Een ander bandlid, banjospeler Rod Davis vertelt stoer: "Als ik wél een goede gitaarspeler was geweest, waren de Beatles nooit ontstaan." Want dan hadden ze Paul McCartney niet nodig gehad.
Er is nu al meer dan een halve eeuw tijd overheen gegaan, waarin deze muzikanten hun wonden hebben kunnen likken, die van zo dicht bij een wereldwonder te zijn geweest maar de boot te hebben gemist. Rod Davis droog: "Het heeft mij niets gebracht." Maar hij voegt er meteen aantoe: "Als je je succes afmeet aan geld." En telt zijn zegeningen, dat hij 81 jaar is en nog steeds op de surfplank staat.
Misschien was hij toen gewoon ook al meer een Beach Boy.