Naar de finale: ongelooflijk, ongelooflijk, ongelooflijk
Dat je 's ochtends wakker wordt bij het eerste zonnegloren, met een gevoel van 'er is iets'. Wattig probeer je de boel op een rijtje te zetten: wat was er de vorige avond ook al weer gebeurd? En dat dan het leven in je schiet, zoals bij een pasgeboren baby. Je zuigt lucht aan, je ogen schieten open. Tuuk! Van Zweden gewonnen! Naar de finale! Lekker opstaan zeg.
Prijsvraag: hoe vaak is het woord 'ongelooflijk' woensdagavond uitgesproken door de Oranje-vrouwen zelf, in de interviews met de NOS na afloop? Ik ben na de eerste honderd keer gestopt met turven. Maar noteerde er in de huiskamer ook een paar. Met als grappigste die licht jaloerse reactie naast me op de bank. "Ongelooflijk, het zal toch niet gebeuren hè: staan die vrouwen zondag in een WK-finale, winnen zij meteen wel." Oftewel: therapeutisch Nederland zet u schrap. Er komen wellicht veel mensen (m/m) met hun emoties in de knoop, mochten we zondag winnen.
Toch, wat een ongelooflijke metamorfose ook bij mijn eigenste bankzitter. Tijdens de EK in 2017 vond hij het het vrouwenvoetbal eigenlijk niet de moeite van het kijken waard. Voelde zich zelfs gemanipuleerd door 'alle opgelegde heisa' eromheen. Maar nu zaten we gezamenlijk mee te zweten tegen de Zweden.
In de eerste fase van de wedstrijd, toen het echt niet lekker liep, bedacht ik een afleiding tegen de stress: hoeveel namen van Nederlandse voetbalvrouwen kunnen we inmiddels uit het blote hoofd opnoemen? Probleemloos gingen we over de tien. De namen Van Veenendaal, Van de Donk en Martens knalden er als eerste uit. En die van Van der Gragt natuurlijk.
Want wat een bikkel, die verdedigster Stefanie van der Gragt. Ze doet haar fysieke werk met een zelfde vanzelfsprekendheid als Virgil van Dijk, toch? Ik kan me voorstellen dat je van haar een poster boven je bed zou hangen. Wat een voorzichtig zinnetje. Ik wil een poster van Van der Gragt boven mijn bed. En daarnaast eentje van Miedema, die juist weer zoveel lijden uitstraalt met die licht afhangende schoudertjes. Totdat ze weer eens scoort.
Ongelooflijk van een geheel andere orde was dat na die lange verlengde wedstrijd 'Pauw' moest wachten tot half 1 's nachts, om toen nog gewoon zijn programma af te draaien. Natuurlijk logisch dat na de wedstrijd de camera's lekker lang op het veld gericht bleven, om al die blije hoofden vast te leggen. En natuurlijk moesten er daarna interviews komen met spelers, en met die coole trainster Wiegman. Ik had de tranen van commentator Daphne Koster nooit willen missen. En ook de snel gemonteerde ode aan keepster Sari van Veenendaal - zonder haar reddingen was Oranje absoluut gesneuveld - was een schot in de roos.
Maar het leidde me wel af, het idee dat die hele studio bij Pauw, vol publiek en gasten als Willeke Alberti en minister Hugo de Jonge, daar tot diep in de nacht zat te wachten om toch nog een reguliere uitzending te maken. Waarom geen samenspel met NPO3? Daar stond om half 12 een herhaling van de Graham Norton Show gepland, die best had kunnen wijken voor de nabeschouwingen.
Toch knap dat tussen half 1 en half 2 's nachts nog bijna 600.000 mensen opbleven voor Pauw. Vast te veel adrenaline in het lijf om al te gaan liggen.
<<< Joël Broekaert Keti Koti>>>