Misschien won Frédérique Spigt wel het meest bij Maestro
Hoe grover en radicaler de lelijke werkelijkheid in de wereld, hoe belangrijker de kleine menselijke momenten van zachtaardigheid? Ik weet niet of dit verband echt bestaat, maar afgelopen weekend kreeg ik diverse keren opvallend gemakkelijk zilte ogen bij klein geluk.
Allereerst was daar de zinderende concertzaal met de finale van Maestro. Natuurlijk won Chris Zegers deze dirigentencompetitie voor dummies: zijn hele lijf straalt leiderschap en zelfverzekerdheid uit. Gecombineerd met een grote werklust en veel gevoel voor muziek, stonden vanaf de eerste aflevering alle seinen op groen voor zijn overwinning. Maar de andere finalist, rockmuzikant Frédérique Spigt, bereikte misschien wel veel meer: in zeven afleveringen tijd vond een metamorfose plaats van een stug stoer type met een verborgen gezicht, naar een open warm wezen op wier gelaat je alle emoties kon lezen die muziek kan veroorzaken. Dierbaar. Meteen na afloop mijn lieve moeder gebeld, die zich zo vaak maar alleen moet zien te amuseren. Ze sprak van een heerlijke avond. We zullen dit warme bad op de zondagavond missen.
Zaterdag was het zakdoekje pakken vanwege Gordon, in Verborgen Verleden. Ik zoek een kernachtige omschrijving voor het ongeleide projectiel dat deze zanger en presentator is. Een enfant terrible, dat iedere keer weer ontspoort? Wel, na dit NTR-programma, waarin stambomen van bekende Nederlanders worden uitgeplozen, krijgt hij zijn leven misschien beter op de rit.
Zo maakte het Gordon voor het eerst blij met zijn achternaam, zelfs trots. Want hij leerde dat de voorvader Heuckeroth die in de 19e eeuw van Duitsland naar Amsterdam emigreerde, een zeer muzikale man was die concerten gaf met zijn acht (!) dito muzikale zonen. Als Gordon een lyrische recensie leest over een van die optredens, zie je iets ontroerends gebeuren, iets onberedeneerds: Gordon Heuckeroth vindt zijn plek in een traditie, in een familielijn. Die uit meer bestaat dan tumultueuze gebeurtenissen die hij wél al kende, zoals dat een van zijn opa's op een bouwplaats overleed omdat een kruiwagen met specie op zijn hoofd viel. Aan het begin van de aflevering zuchtte Gordon nog: "Mijn familie is een grote soap". Maar aan het eind van de aflevering - die nog meer opmerkelijke voorouders opleverde - kon hij gesterkt door het verleden de toekomst weer aan.
Tja, en dan Podium Klassiek: ik kan er iedere week wel over schrijven. Het is de beste en mooiste escape uit de waan van alle dag. Alhoewel, zondag zat de weergaloze Rachmaninoff-vertolker Nikolai Lugansky er achter de vleugel en moest ik de neiging onderdrukken toch even te gaan googelen naar hoe het ook al weer zit, met het wel of niet boycotten van Russische artiesten.
Wat een ellende. Want als er iets is dat mensen met elkaar kan verbinden, ongeacht alles, dan is het wel muziek.
Het houdt ook de levenden en de doden bij elkaar. Cor Bakker bracht een ode aan collega-pianist Louis van Dijk (†2020) door diens compositie Hoop uit te voeren, met bariton Thomas Oliemans. Och, die tekst van Ivo de Wijs. Hij gaat over geloof, hoop en liefde, en hoe belangrijk vooral hoop is: "De hoop die zegt: het komt terecht – dus zit niet bij de pakken neer, de hoop die zegt: ik ben er morgen weer".
<<<Slimste Mens EenVandaag>>>