Met professor Van Hinsbergen wordt de Tour geslaagder en gelaagder
Doem doem doem. Over heel Frankrijk ligt een doem. Als je de kranten de laatste dagen mag geloven, of alleen kijkt naar de reportages over de rellen. Maar in het overgrote deel van het mooie land is het gewoon zomer zoals het hoort: het seizoen van de dorpsfeesten begonnen. En het enige dat daar brandt is de houtskool in de grill. Maandagavond zat ik zelf ergens diep in la France profonde aan een van die lange tafels, volop aan de wijn en de kaas en de knoflook en de televisie was me even worst. Daar had ik die middag al uren van genoten: er wordt weer gekoerst! Zoem zoem, zoem. Dat klinkt een stuk beter.
Kijken naar de bonte lintworm die zich een weg eet door Spanje en Frankrijk is dit jaar extra leuk, omdat ze bij de NOS deze rubriek ook lijken te lezen. Ik ontving althans een enthousiaste e-mail van de Universiteit van Utrecht, die zo begon: "Geef die geologieprofessor een vaste commentaarplek, schreef u tijdens de Tour van vorig jaar over collega Douwe van Hinsbergen. Of, en hoe vaak hij ook dit jaar kan aanschuiven bij De Avondetappe is nog ongewis, maar de NOS gaat wel tijdens de live-verslagen gebruik maken van filmclips die Douwe heeft opgenomen bij een aantal etappes. Zijn collega Marjolein Naudé neemt voor de Tour de France Femmes drie filmclips voor haar rekening."
Och wat leuk. Of nee: wat fantastisch. De toch al zo schitterende beelden van Spanje en Frankrijk worden tien keer begeleid door een mini college geologie, waardoor de landschappen veel meer worden dan een mooi decor, promoveren van figuranten naar hoofdrolspelers.
De clips worden uitgezonden voorafgaand aan de live verslaggeving van de etappes, maar zijn gemakkelijk terug te vinden door te googelen op 'nos.nl hinsbergen'.
Zondag speelde het eerste weerzien zich af in Baskenland. Met z'n tatoeage op de bovenarm en een leren hoed à la Indiana Jones liep de stoere professor door een landschap van bergen en zinkgaten. En legde helder uit hoe zinkgaten kunnen ontstaan: omdat kalksteen oplost in grondwater, zoals suiker in de thee. Op die manier kan ondergronds een grote gatenkaas ontstaan die onzichtbaar blijft. Totdat het 'dak' instabiel wordt en instort, en in zijn val alles meeneemt: bomen, huizen, auto's of - als ze pech hebben - fietsers. Het maakte het kijken naar de rit absoluut spannender.
Maandag had Van Hinsbergen solidere berichten. Hij nam ons mee naar indrukwekkende rotsrichels aan de Baskische kust, waarover hij uitlegde dat harde en zachte steensoorten elkaar daar afwisselen: we keken naar de cadans van klimaatveranderingen door de miljoenen jaren heen. Een eindeloos ritme van warme natte en koude droge periodes.
Alsof we naar het geschiedenisboek van onze planeet keken, waarbij Van Hinsbergen stilstond bij een zwarte bladzijde. Hij wees de richel aan die ervan getuigt hoe 66 miljoen jaar geleden een meteorietinslag het tijdperk van de dinosauriërs beëindigde. Vertelde hoe het ene stuk steen de dino's nog heeft meegemaakt, het volgende niet meer.
Het had iets geruststellends, dat van onze hectische tijden ook ooit slechts een richel in een landschap zal resteren. Als een grafsteen in een alwetend rotsplateau.
Rozen verwelken, mensjes vergaan, maar de aarde blijft altijd bestaan.