Meisje zoek, altijd spannend. Maar soms wat minder

Je kunt er niet altijd precies de vinger op leggen, maar wanneer je afstotingsreacties krijgt tijdens het bekijken van een programma, dan gaat er iets niet goed. Het gebeurde me zondagavond tijdens het kijken naar Dwaalspoor, de tweede Telefilm van dit seizoen. En dat is natuurlijk jammer van zo'n ambitieus project.

Telefilms worden speciaal gemaakt voor en ook door de NPO, met steun van het COBO-fonds: een geldpot gevoed door buitenlandse kabelbedrijven die Nederlandse zenders doorzetten. Geregeld hebben Telefilms ook de bioscoop gehaald, zoals Cloaca, Het Schnitzelparadijs, Matterhorn, Loverboy.

Vaak wordt voor de zes jaarlijkse Telefilms een overkoepelend onderwerp gekozen, een belangrijk maatschappelijk issue waaraan hoognodig aandacht moet worden geschonken. Al twee seizoenen is dat thema nu misdaad. Waardoor de Telefilms zich in een drukbeklante categorie bewegen met moordend veel concurrentie en vergelijkingsmateriaal.

Maar oké, waarom de lat niet hoog gelegd?

Vorig weekend startte de reeks sterk met het #metoo-rechtbankdrama De Zitting, afgelopen zondag was er in Dwaalspoor een meisje loos. Lisette, 15 jaar oud. Haar opa is een gepensioneerde rechercheur - Raymond Thiry - die al snel zelf op zoektocht gaat, boos dat de politie zo traag in actie komt.

Thiry kunt u kennen als crimineel Luther uit Penoza, een serie die ik uiteindelijk niet kon volhouden omdat iedereen daarin de hele tijd maar boos, bang of slecht was. Waarom zou een mens daar voor zijn plezier naar willen kijken? In Dwaalspoor is het ook somberheid troef, er is nergens lucht, niemand ontdooide, de personages kregen geen kleur. Er was vrijwel nergens een beetje tederheid. Ook qua de maatschappelijke relevantie van het verhaal tastte ik in het duister.

Toen ergens halverwege de film kritisch werd gekeken naar de uitdagend korte rokjes op het hockeyveld, was ik vooral blij dat er weer eens wat opwekkends en vrolijks in beeld kwam.

Ander lichtpuntje was het koele en subtiele spel van Malou Gorter die als leidster van het politieonderzoek haar eigen tempo aanhoudt, ondanks het gedram van de familie. Maar even later hintte de regisseur weer zó infantiel richting mogelijke verdachten - zoals met modderige auto's en bebloede T-shirts - dat je je als kijker niet serieus genomen voelt. En waarom ging opa de eerste keer dat boothuisje niet binnen?!

Misschien was het de menselijke behoefte aan ordening waarom ik toch bleef kijken: je wilt de mogelijk verdachten kunnen afvinken en weten wat het meisje is overkomen. Maar waar een enthousiaste VPRO-gids me de film in lokte met termen als 'gelaagde thriller' bleef die gelaagdheid wel erg dicht onder het oppervlak van de bladderende familie.

Enfin, volgende week zondag misschien beter, met Telefilm nummer drie - Alles van Waarde - over agressie richting twee homoseksuele mannen.

Uiteindelijk bracht de film me toch iets moois. Denkend over ons vaderlandse drama herinnerde ik me een beroemde scène over een ander verdwenen kind, die uit Oud Geld. Hierin praat Carine Crutzen zes minuten lang over de rouw om haar overleden zoon. Weet u nog, 1998? Je Youtubet de monoloog zo op je scherm.

Bereik je via een dwaalspoor toch nog een indrukwekkende laag diepe emoties. 

<<<QR en FIRE                                                                            Chansons!>>>