Martin Kock zal zelf in actie moeten komen.
'God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen.' Deze zin uit Dimitri Verhulsts 'De helaasheid der dingen' vat het menselijk bestaan onbarmhartig eerlijk samen. En lijkt op het lijf geschreven van die moedeloze gast bij 'Pauw' woensdagavond: Martin Kock.
Martin is nu tegen de zestig, maar dertig jaar geleden al probeerde hij voor het eerst een einde aan zijn leven te maken. Dat dit hem nooit is gelukt wijt hij aan zijn lafheid, maar ook wil hij anderen niet confronteren met een bloederige scène. Daarom vindt hij dat de overheid hem moet helpen om veilig, humaan en pijnloos te kunnen 'gaan slapen om nooit meer wakker te worden'.
Misschien zag u Kock in maart in 'Nieuwsuur' waarin hij Alexander Pechtold confronteerde met deze wens. 'Want van binnen ben ik al dood.' Nu er een regeerakkoord is wilde Pauw weten wat Kock daarvan vindt. Nou, niet veel dus: niet-bejaarde levensmoede mensen hoeven van het komende kabinet niets te verwachten. Kock zal echt zelf in actie moeten komen.
Aan een tafel vol levenslustige mensen - zoals Yvonne Jaspers en Anita Meijer - was het moeilijk om in tien minuten tijd de doffe man met de verbeten mond goed te plaatsen. Bij Jeroen Pauw was een menging van bewogenheid en wantrouwen te bespeuren. Hoe door Kocks pantser van onbehagen te komen? Redeneren met iemand die niet wil leven voelt als op eieren lopen.
Pauw hield de humor voorzichtig op zak, maar leek niet echt bang om eventueel het laatste zetje te geven: hij testte Martin Kock op consequent zijn. Kock is als lid van de 'Coöperatie Laatste Wil' namelijk in staat om dat bepaalde conserveringsmiddel te vinden dat bij inname in no-time eeuwige rust belooft. Pauw: "Dus je kunt het doen?" Kock: "Ik denk dat dat voldoende antwoord is." Pauw: "Maar je doet het niet?" Kock: "Dan heb je me verkeerd begrepen." Pauw: "Dus je gaat het wel doen?" Kock: "Als het humaan is, ja."
Pauw manoeuvreerde Kock onverbiddelijk naar het einde: "Wat moet ik zeggen tegen iemand die aankondigt er een eind aan te maken, sterkte?" "De kans is vrij groot dat het inderdaad binnenkort gaat gebeuren", zei Kock. "Nou", zei Pauw ten afscheid, "dan wens ik je inderdaad sterkte".
Ongemakkelijke televisie. Die tot nadenken stemt over het fenomeen levenslust, dat zo ongelijkmatig is uitgestrooid over de mensheid. Neem de vrolijk doorploeterende cabaretier en radioman Vincent Bijlo, donderdag in de docu 'Ik hoor alles'. Bijlo is blind geboren en gaandeweg wordt ook zijn gehoor minder. Voor zijn broer is het van hetzelfde laken een pak. Niet handig nee: zoals een ander bijvoorbeeld door een fotoboek bladert, hebben de broers hun jeugd vastgelegd in geluidsfragmenten van ooit gehoorde treinen en onweersbuien. "Ook de frituurpan van 26 augustus 1976 hebben we nog", zo grapte Bijlo vorige week, eveneens bij 'Pauw'.
Bijlo laat zich niet kisten door de nieuwe tegenslag: "Er zit geen klootzak in mijn oren die langzaam de volumeknop uitdraait, natuurlijk niet. Het is gewoon een stom genetisch foutje. Er is geen waarom, de natuur is niet wreed, het is gewoon zo. Waarom zou ik opgeven, het is pas net begonnen."
Je door de dag slepen. Je gunt er iedereen Bijlo's sterkte bij.