Mainstream-massapsychose
Hoe voller ons landje wordt, hoe meer mensen de rand opzoeken, om daar hun eigen vrijstaatje te creëren. Met de een zou je daar best eens het struikgewas willen verkennen, bij anderen heb je geen idee wat ze toch in het kreupelhout zien.
Wat die laatste categorie betreft: de minderheid van tweespaltvrezers kan deze week niet klagen over gebrek aan aandacht voor hun gevoelens aangaande de coronacheck. Op alle zenders kwamen de sympathisanten van de gesloten horecazaak Waku Waku voorbij, net als de afhakende muzikant Douwe Bob. En dinsdag gaf Eva Jinek wederom het woord aan anti-corona-alles voorvrouw Raisa Blommestijn. Als je deze juriste en filosofe hoort praten lijkt ze compleet vergeten te zijn dat we anderhalf jaar lang fysiek klem zaten en de meeste burgers dolblij zijn dat ze zich een weg naar buiten hebben kunnen spuiten. Hoe flauw klinkt het dan, als Blommestijn stelt dat gevaccineerden toch niets hebben bereikt, omdat ze soms nog steeds besmettelijk zijn. Dat 95 procent van de actuele ziektegevallen niet-gevaccineerden betreft, daar wilde ze bij Jinek niet op ingaan. Da's een beetje een lullig feitje.
Iedereen in onze wereld verdient de bescherming van het collectief. Maar als iemand zelf de collectieve bescherming van de vaccinatie weigert, wat dan? Ik heb zo iemand in mijn Facebookwereld, die mij smalend ziet als een sukkel die meegaat in 'een eenzijdige mainstreammassapsychose'. Zoals hij mij hiermee niet raakt, is er andersom ook niets wat hem uit zijn euforie haalt. De euforie van: ik ben een held, want ik zwem tegen de stroom in! Maar ik zie hem vooral een omslachtige omweg kiezen met veel tegenwind, terwijl de mensen om hem heen al lekker op een terrasje zitten uit te blazen na hun persoonlijke coronamarathon.
Je zou willen dat we zo'n krachtige kreet hadden als Take one for the team, het motto van meerdere Engelstalige vaccinatiecampagnes. Of moeten we de kernwaarde van de musketiers afstoffen: een voor allen, allen voor een?
Ook dinsdag toonde PowNed ons in 30 en nooit meer werken een kijkje in de levens van mensen die op een andere manier een eigen traject kiezen. Maar dan juist van grote stappen, snel thuis. Het ging over FIRE, letters die staan voor Financial Independence, Retire Early. Een stroming, ik heb geen idee hoe groot, van jonge mensen die proberen zo vroeg mogelijk te stoppen met werken door heel veel geld op te potten. En ook door met weinig geld toe te kunnen, tot op het vrekkige af.
De acht geïnterviewden vormden een bont gezelschap, variërend van beleggers en cryptohandelaren tot een drs. mr. die haar stressvolle baan als psycholoog bij de recherche inruilde voor een eenvoudig doch vrij bestaan als campinggast. En nu jaarlijks nog maar 2000 euro aan vaste lasten heeft, de premies voor haar ziekte- en reiskostenverzekering.
Ai, zo cynisch als cryptohandelaar Meyade omschreef hoe hij tijdens zijn hbo-opleiding het gewone leven van de burgerman zag opdoemen, waarin geld zowel alles als niets is. "Ik zag iedereen een studieschuld opbouwen, besefte dat daar nog een hypotheekschuld bij ging komen en dat je dan de rest van je leven werkt om al die schulden in te lossen."
Klonk eerlijk gezegd als een veel herkenbaardere mainstreammassapsychose.