Kon Jochem Myjer die filmmaakster er eigenlijk wel bij hebben?
Kotsen van de stress, baden in het zweet, doodmoe jezelf de huid vol schelden dat het niet goed genoeg is: maandag maakte de documentaire 'Nog eentje dan' duidelijk hoe leuk het wel niet is om cabaretier Jochem Myjer te zijn.
Nog niet zo lang geleden heb ik hier mijn liefde verklaard voor 'Het uur van de wolf', de altijd boeiende NTR-reeks over meer en minder bekende artistiekelingen. Afgelopen weekend vierde het programma zijn zilveren jubileum met de verkiezing van de beste aflevering van de afgelopen kwart eeuw. De winnaar? 'O Amor Natural', waarin Heddy Honigmann oudere Brazilianen de erotische liefdesgedichten van hun held Carlos Drummond de Andrade laat voorlezen. En ze daarna doorpraten over hun eigen ervaringen in het universum tussen de lakens.
Ik herinner me mijn rode konen toen ik de film in de jaren negentig zag, en ga hem via de site van 'Het uur van de wolf' zeker terugkijken. Benieuwd of ik een andere kijker ben geworden.
Het zesentwintigste programmaseizoen werd afgetrapt met een film over Jochem Myjer, een echte Nederlandse publiekslieveling: 400.00 mensen kwamen in een paar jaar tijd Myjers show 'Adem in, adem uit' zien. De film werd gemaakt tijdens de laatste voorstellingen en het is niet zo dat Myjer die reeks fluitend volbracht. Wie dus denkt bij deze film van Suzanne Raes: o, dat wordt een uurtje lachen, die komt bedrogen uit.
Sinds de drukke Myjer (zelfverklaard ADHD'er) in 2011 een operatie aan een ruggenmergtumor overleefde, is hij niet meer zo fit als vroeger. Optreden kan hij nog drie keer per week, maar dan moet niets hem storen in zijn ritme en bij zijn rituelen. Zo wil Myjer 's middags voor een optreden precies om 5 uur eten, geen minuut vroeger of later. Loopt het voorprogramma uit of is er in de pauze te veel drukte in zijn kleedkamer, het frustreert hem mateloos. Alles draait om het goed kunnen benutten van de portie energie die hij nog overheeft.
De afwegingen die Myjer daarbij maakt zijn soms typisch. Volgens zijn manager beantwoordt Myjer iedere dag honderden onnutte berichtjes, en vrijwel geen fan vraagt vergeefs om een handtekening. Dat Myjer de documentairemaakster toeliet in zijn leven terwijl hij op zijn tandvlees liep, is eigenlijk ook onbegrijpelijk.
Misschien dat het door die vermoeidheid ook niet echt lukt om de kern van de kwestie te raken: wat bezielt je om zó diep te gaan, jezelf zo uit te putten? Ergens zegt Myjer wel wat melancholiek en slecht verstaanbaar: "Er is nog nooit een cabaretier gestopt." Een voor de hand liggende vervolgvraag, of hij dan als een Tommy Cooper op het podium zou willen sterven, of hoe hij anders zijn toekomst ziet, komt niet aan bod.
Misschien volgen hierover binnenkort wel nadere berichten, want de film eindigt met de tekst: "Jochem Myjer neemt in 2020 een jaar rust om na te denken over zijn werk en leven". Het is hem gegund.
En een eerst goed signaal van herstel was de column die Myjer begin september voorlas in het radioprogramma 'Vroege Vogels'. Het was een werkelijk prachtige observatie over de lente, zoals Myjer die tijdens de eerste coronagolf had beleefd op Texel, waar hij toen drie maanden woonde met zijn gezin.
Hoe gepassioneerd ook zijn tekst, Myjer las hem opvallend kalm voor. Mijn hart ging er sneller van kloppen.
<<<Mondkapjes Op Volle Retouren>>>