Kom dan maar, met de volgende tien jaar
"Gaan we staken, gaan we kraken, gaan we er iets moois van maken, weet u al een beetje wat of hoe, waar gaan we in het nieuwe jaar naartoe?" Starend in een mistige grijze tuin voel ik een sterke behoefte aan de melancholische klanken van dit liedje van Wim Kan. Niet dat we de afgelopen dagen ook maar iets tekort zijn gekomen qua de hedendaagse conferences. Maar jemig, die journaaluitzendingen rond deze jaarwisseling.
Op Nieuwjaarsdag even het nieuws scannen bij de NOS of RTL: je kon het beter niet doen. Kinderen van 12, 13, 14 en 15 jaar die met de politie meemoeten wegens een dodelijke brandstichting in een Arnhemse flat en een fatale steekpartij in Drachten. Australië geblakerd. Een 'horrornacht' in het Rotterdamse Oogziekenhuis. Meer incidenten, meer vuurwerk, toch weer hulpdiensten bekogeld, brandweerwagens gesaboteerd, schietpartijen, branden.
En dan zo niet alleen een nieuw jaar in, maar zelfs een nieuwe decade. Dat legt de lat nog hoger. Eerlijk gezegd overrompelde die decenniumovergang me. Net of 2019 zo vol zat met dagelijkse dingen dat er geen tijd was om naar een horizon te kijken. Opeens liggen daar nu tien nieuwe jaren braak. Licht geploegd, deels ingezaaid. Maar met wat?
"Het land is doodziek, maar we moeten door." Een zinnetje van Freek de Jonge op Nieuwjaarsdag. Misschien bent u ondanks de lovende recensie in Trouw toch niet gaan kijken, zo van 'daar hebben we die grumpy old man weer'. Laat dat vooroordeel in 2019 en bezoek onbevreesd zijn 'Jaarsconference De Lachgasfabriek'. De 75-jarige cabaretier schittert hierin als opgewekte vitalo die kan lachen om zijn eigen gestuntel met boodschappenscanners en een haperend urinewegstelsel. Niet dat Freek de Jonge een Frêle de Oude wordt. Check hoe woest hilarisch hij het kabbelende seniorengetut van Omroep MAX ('Bed & Breakfast', 'Droomhuis Gezocht', 'We zijn er bijna') op de hak neemt. "Weet u nog dat Pim Fortuyn in 2000 de islam een achterlijke cultuur noemde? Nou, we zijn hard op weg ze voorbij te streven."
Claudia de Breij moest ik terugkijken: op Oudejaarsavond, in die drukke woonkamer, ontging me veel. De stemming was daar ook nog niet van 'stil allemaal, Claudia spreekt!'. Maar dat gaat vast komen, dacht ik de volgende dag toen ik haar in alle rust kon zien. Het multi toepasbare 'We hebben wel verloren, maar we zijn het niet' kwam nu wel door. Hopelijk heeft de gesneuvelde darter Michael van Gerwen het inmiddels ook meegekregen. Blijf erin geloven, gij groene sloopkogel!
Nieuwe tijden, nieuwe programma's. De afgelopen dagen werd al volop vooruitgeblikt. We zagen een stralende Eva Jinek de belofte doen dat aan haar talkshow niets verandert. Dat ze ondanks haar gulle werkgever RTL geen sterallures krijgt en zelfs geen sterblokken. Althans geen acht per uitzending. Worden het er dan zeven? Of gaat ze echt zonder? Vanavond gaan we het beleven.
Écht onrustig ben ik over de aankondiging van het nieuwe drieluik van Sinan Can, dat volgende week wordt uitgezonden. 'De Lokroep' is Cans kroniek over de radicale islam in Nederland: hoe heeft het jihadisme zich hier weten te ontwikkelen? De eerste beelden zijn meer dan beklemmend.
2020, daar gaan we dan.
<<<zorgfraude Mensen met M>>>