Klassiekers met Kleinsma mag zelf ook een klassieker worden
Inmiddels zijn de namen bekend van de zes zomergasten waarmee Janine Abbring vanaf 19 juli de zondagavonden gaat vullen, met als bekendste die van illusionist Hans Klok. Mocht de VPRO er ooit mee stoppen - Zomergasten bestaat al sinds 1988 - dan pleit ik voor een muzikale opvolger middels Klassiekers met Kleinsma. Dit warme bad op de zondagavond bij Omroep MAX duurt iedere keer veel te kort.
Vanwege alle sport is dit programma waarin Simone Kleinsma met andere artiesten praat over hun favoriete kleinkunstliedjes, geen lekker ritme gegund: het is er dan weer wel, dan weer niet. Maar de fans hebben gisterenavond ongetwijfeld de aflevering gevonden met André van Duin. De ooit zo drukke komiek die tegenwoordig zo rustig, vanuit het besef dat de hele wereld echt van hem houdt, zijn diepere gevoelens met ons deelt
Kleinsma eerde hem door af te trappen met 'Dit is een plek om lief te hebben', het oppeppende lied van Toon Hermans waarmee André van Duin tijdens het afgelopen 5 mei-concert het land bij elkaar probeerde te zingen.
Daarna volgde het simpele, maar effectieve procédé: Kleinsma en haar gast praten ontspannen en losjes alsof ze een podcast aan elkaar kleppen en allerlei liedjes passeren de revue. Met opvallend vaak een hoofdrol voor het vakmanschap van Brigitte Kaandorp. Zo liet André van Duin zondag het mijmerende 'Koeien' horen, een liedje waarmee Kaandorp een lieflijk weidelandschapje schildert.
Eind mei was de comédienne zelf Kleinsma's eerste gast en gaf toen een kleine cursus 'Effectieve Liedjes', met verdiepende analyses die je voor altijd anders doen luisteren naar ogenschijnlijke niemendalletjes als 'Heb je even voor mij' en het links-rechts-gebeuren van De Snollebollekes.
En een paar weken geleden vertolkte invité Paul de Leeuw Kaandorps 'Kom dan bij mij' zo intens en vol gevoel, dat zijn ronde, zingende gezicht even het centrum van het universum was. Ook Kleinsma hield het niet droog.
Zondag vooraf voor de zekerheid een tissue in mijn mouw gestopt. Met die lichte, je onbevreesd en direct aankijkende ogen van Van Duin weet je het maar nooit. Zoals hij vroeger de lachspieren van hele zalen wist te bereiken, zo lijkt hij nu met zijn blik rechtstreeks je hart op te zoeken. En ja, dat werd geraakt door Van Duins vertaling van La Bohème, en door de zo te horen nieuwe begrafenisklassieker 'Voor Altijd' met Danny Vera.
Maar het zakdoekje kwam ook van pas wegens tranen van het lachen. Een oude opname met Johnny & Rijk, wat een geinponems waren dat toch. Bijzonder was ook het weerzien met Van Duins maffe 'Een boutje en een moertje en een schroefje en een nippeltje', van het album - let op, woordgrap - Op Dolle Toeren.
Ik kan er tegenwoordig meer om lachen dan toen. En verklap u mijn nieuwe podcastverslaving tijdens het autorijden: luisteren naar hele jaargangen van de Dik VoormekaarShow. Met Meneer de Groot, Bep en Toos, Harry Nak, ome Joop, Wietse van de bakfietse, Henk Dulles en zijn Joekelulles.
Het is een soort Teletubbies voor volwassenen, met iedere keer dezelfde grappen. Daar is de koffie? Dat was de koffie. Je kan er de klok op gelijk zetten.
En dat is precies het punt: vind elders nog maar eens zoveel zekerheid in het leven.