Kijken omdat het moet, soms voelt dat zo

Wij van Bas&Bos kiezen in alle vrijheid de programma's waarover we schrijven. Maar soms is er het gevoel dat we bepaalde dingen móeten zien. Omdat ze het maatschappelijke of culturele landschap markeren. Zo ging ik maandag toch eens maar kijken naar 'Het zaad van Karbaat'.

Ik weet niet hoe het u is vergaan, maar de vele publiciteit vooraf gaf me niet meteen tot het gevoel: o, dat wil ik zien. Het is toch een raar, sensationeel en niet per se smakelijk gegeven: arrogante vruchtbaarheidsarts gebruikt veelvuldig zijn eigen sperma om vrouwen te bezwangeren en heeft zo misschien wel honderden eigen kinderen op de wereld gezet. Ook een paar bevriende donoren werden gigantisch vaak 'vader'. Bizar.

Maar toen ik deel twee zag, was ik meteen genezen van al mijn voorbehouden. En bekeek meteen de hele serie: er zitten zo veel lagen in dit verhaal, je kunt het niet bedenken. Vanuit de moeders, de vaders, de donoren. En ik werd trots op de kinderen, die met rechte rug de feiten onder ogen zien en elkaar helpen het nieuws over hun herkomst te verwerken. Ook om te voorkomen dat er inteelt of incest ontstaat. Zo zag een 'zoon' op Tinder een meisjesgezicht voorbijkomen waarvan hij de trekken maar al te goed herkende. En inderdaad. "Ze bleek er een van ons te zijn. Het maakt het datingleven niet simpeler, nee."

Zo werd ik alsnog fan van deze wonderschone serie over een oerdrift die honderden broers en zussen heeft opgeleverd. Hadden ze er niet moeten zijn? Een stompzinnige gedachte, als je ziet wat een prachtige mensen er staan. Die zelf ook weer mooie kinderen op de wereld zetten.

Op Internationale Vrouwendag vond ik het ook een must om op NPO1 te kijken naar het door Jeroen Pauw geleide debat tussen Sigrid Kaag (D66) en Lilianne Ploumen (PvdA). Een gevecht werd het niet, dit op veel momenten juist verbroederende gesprek tussen twee zusters met overlappend DNA. Voor mijn gevoel keek ik vooral naar een gemiste kans om van twee fatsoenlijke partijen een grote te maken. Met een slogan als een open doel: sociaal en liberaal, willen we dat niet allemaal?

Enfin: twee vrouwelijke lijsttrekkers met elkaar in debat, het is in ons land geen alledaags plaatje. Na afloop leek zelfs presentator Hugo Logtenberg van Op1 er even door gedestabiliseerd. Toen politiek commentator Xander van der Wulp zijn eerste analyse gaf van de confrontatie - "prettig gesprek, ze zochten vooral naar overeenkomsten, minder naar verschillen" - zei Logtenberg: "Suggereer je nou dat dat komt omdat er twee vrouwen tegenover elkaar stonden?" Maar Van der Wulp suggereerde helemaal niets, gaf simpelweg weer hoe het was gegaan.

Later ging het gesprek over de seksistische bagger die vrouwelijke politici moeten dulden op sociale media. Schandalig ja, maar kijk aan: in ieder geval één schuldbewuste boeman - Tiemen Jan van Dijk - bood op Twitter spontaan zijn excuses aan. En beloofde beterschap. Een lichtpuntje.

Nog verrassender was dat even later uitgerekend Sophie Hilbrand van Op1 zelf weer langs het randje scheerde. Ze kondigde Pauws volgende lijsttrekkersdebat aan, met Jesse Klaver en Wopke Hoekstra. En flapte eruit richting Lilian Marijnissen: "Nou, wie zou je doen?"

Kortom, een gedenkwaardige Vrouwendag, met een uitsmijter als op een smeuïge ladies night. 

<<<tamme campagne?                                                                       hoekstra>>