Kijken in de ziel, what a wonderful world
Ik fantaseer wel eens dat buitenaardse wezens ons de hele tijd aan het bestuderen zijn, met camera's en microfoons die wij niet kunnen zien. Zoals vogels in een nestkastje niet weten dat wij via de webcam stiekem mee gluren naar hun lief en leed. Ik ben er bijna zeker van dat die aliens vertederd zouden meekijken met 'Kijken in de Ziel', over ons geploeter om kaders te geven aan ons bestaan.
Oftewel: wat een rustgevende en geestverruimende serie is deze slotreeks van 'Kijken in de Ziel' met Coen Verbraak. Het kan u als Trouwlezer nauwelijks zijn ontgaan dat deze gelauwerde interviewer momenteel religieuze leiders voor de camera heeft. Van een bevindelijk gereformeerde predikant en een orthodox opperrabbijn tot een hindoepriester en boeddhistische leraren. Twaalf leiders in totaal, voor zes afleveringen over thema's als bekeringsdrift, leiderschap en ethiek.
Het heeft deze krant geïnspireerd om de twaalf hoofdrolspelers uit te nodigen voor zes tweegesprekken, waarin ze praten over stellingen als 'mijn God is de beste' en 'het einde der tijden is nabij'. Nadeel van deze formule is hij religies toch weer tegenover elkaar zet. Terwijl het caleidoscopische tv-programma juist een nivellerend, gladstrijkend effect heeft. Voor je ogen wordt het beeld duidelijk: al die verschillende geloven, het is in de basis overal hetzelfde goedbedoelde mensenwerk.
De serie doet mij denken aan de rondreis die mijn vriendin Mareille maakte langs allerlei adressen waar mensen zo eco-bio-duurzaam mogelijk proberen te zijn. Ze was ontevreden over haar vervuilende manier van leven en zocht advies voor een betere levensstijl. Of eigenlijk: de heilige graal van het 'terug naar de natuur'. Ze kwam gelouterd terug van haar trip: nergens had die graal gestaan, overal had ze goede dingen gezien maar ook inconsequenties en onhaalbare doelen. Haar grootste inzicht: ik verzin mijn eigen koers wel, want dat doen al die anderen ook.
Zo pik ik met groot plezier snoepjes uit de trommel die Coen Verbraak heeft opengezet. Ik lach als hindoepriester Ashis Matura vertelt waarom zijn dienst op de zondagochtend is: het parkeren is dan gratis en 's middags kun je naar Feyenoord als je wilt. Ik schud mijn hoofd als de imam vertelt die avond daarvoor - tijdens de ramadan - in slaap te zijn gevallen waardoor hij de kans miste 's nachts te eten en te drinken. En nu dus voor de camera zit terwijl hij al meer dan een dag geen slokje water heeft gedronken. Ik heb medelijden met de bevindelijke man die vertelt hoe zwaar het besef op hem drukt dat al die mensen om hem heen naar de hel gaan. Ik leer dat je een geitenbokje niet in melk moet koken. Dat een boeddhist gewoon van een whiskytje kan houden. Ik weet dat de rabbijn een grap maakt als hij zegt zich niet te willen bekeren tot een ander geloof 'want dan is ie z'n baantje kwijt'. Ik zie de ogen van de imam glinsteren als hij denkt aan het genot dat hem ten deel zal vallen in het paradijs, ook al is dat van die 72 maagden niet zeker. Ik begrijp van de baptist dat Robbert Dijkgraaf dom is, omdat je voor een oerknal juist veel meer geloof nodig hebt dan voor een schepper.
And I say to myself, what a wonderful world.