Kater hier, kater daar
Hier uw nog niet geheel opgehelderde tv-columniste. Reünie gehad van mijn journalistenschool. Die ging in 1981 in Kampen van start met onze lichting. Onze hechte lichting: het voelde of de tussenliggende veertig jaar nooit hebben bestaan. Op wonderlijke wijze pakten we de draad weer op. Gingen de gezichten van vroeger naadloos over in die van nu.
Het onvermijdelijke alcoholmisbruik en nachtbraken ging me wel minder soepeltjes af. Categorie: iets wat vroeger nooit problemen gaf, maar nu niet meer kan. O dat hoofd.
Eenzelfde tand des tijds ervoer ik bij het terugkijken van Chansons! van vrijdagavond. Er zat een fragment in met een Franse kinderkoor dat artiest Serge Gainsbourg een aubade brengt. De woeste Gainsbourg stond bekend als roker, drinker, provocateur en vrouwenverslinder. Maar de Fransen deinsden er niet voor terug om de onschuldige knaapjes te schminken met een baard van drie dagen, een zonnebril op te zetten en ze met een sigaret en glas whisky in de hand de rauwdouwer te laten toezingen.
Die whisky zal wel appelsap zijn geweest, maar toch. Stel dat Herman Brood ooit was bejubeld door de Kinderen voor Kinderen, bolletje speed en fles drank in de aanslag? Dat filmpje was inmiddels dan vast gecanceld.
Minstens zo intrigerend waren de beelden van een hedendaags Franse schoolklasje, waar de docent de kinderen het lied Paris s'éveilleliet zingen, van Jacques Dutronc. Inclusief alle volwassen frases over strippers, travestieten en uitgeputte mensen na de seks. Cultuur is cultuur, kindertjes. En die gedragingen der grote mensen: wen er maar aan.
Chansons! was dit weekend mijn favoriete feelgood-programma. Opmonterend, om Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps door Parijs te zien ronddartelen als verliefde kalfjes. Geregeld valt Kemps zijn makker spontaan om de nek: je zou er bijna van blozen. Aan de andere kant zijn de gesprekjes nogal gescript en veel verraste blikken zo nep als maar kan. Maar het gevoel dat er in Parijs een muzikale snoeptrommel staat waar twee zoete vrienden uit trakteren maakt simpelweg blij.
Op zaterdagavond kwam Rob Kemps alweer beeldvullend de huiskamers binnen, als quizmaster bij SBS6. Maar of deze slimste mens - want dat werd hij begin dit jaar - helemaal helder was toen hij het contract voor The Wheel tekende? Het concept van de quiz is flinterdun en moet het volledig hebben van de gevatheid van Kemps. De lolbroek komt een eind, maar heeft daarbij veel decibellen nodig. Je moet er als kijker zeer gemotiveerd zijn, om anderhalf uur lang de herrie aan te horen terwijl er maar een handjevol kennisvragen voorbijkomt. En de kandidaten steeds opnieuw onder het podium verdwijnen, waardoor meeleven moeilijk is.
Min of meer bekende persoonlijkheden staan die kandidaten bij als deskundigen, maar weten vaak ook niet veel. Je zag een intelligentere BN'er zoals zaterdag zanger Nick Schilder nog net niet met zijn ogen rollen, toen niemand een idee had bij simpele vragen over Anne Frank of het schaakbord.
Enfin. Kemps zal vast ook in de gaten hebben dat dit 'm niet gaat worden. Vorige week zei hij jolig over de plek in het decor waarin de kandidaten steeds weer wegzakken: "Dat is het zwarte gat waar ik inval na dit seizoen."
Het klonk niet als een kater waar die getalenteerde gast lang last van gaat hebben.