Ik had nog wel zo geoefend
Iedere keer weer een wonderlijk proces: het analyseren van een jaar Nederlandse televisie om te besluiten welke programma's een veer verdienen. Benieuwd of u het met ons eens bent! We klappen doorgaans niet uit de school over het juryberaad van de Zilveren Nipkowschijf, maar aan onze keuzes kunt u veel aflezen.
In ieder geval dat we van actualiteit en satire houden: Even tot hier van Niels van der Laan en Jeroen Woe krijgt op 15 juni de Ere Zilveren Nipkowschijf uitgereikt. Te vroeg? Een vereerde doch verraste Van der Laan vertelde aan de NOS dat hij dacht dat dit eerbetoon een soort oeuvreprijs is, 'voor als je een beetje op je retour bent en je strepen hebt verdiend'. Dat eerste nee, dat tweede ja. Wij van de Nipkow leggen onszelf geen strikte regels op. Een ereschijf kan voor een hele carrière zijn, maar ook voor een persoon of show die hier en nu iedereen omver blaast. Zoals in 1985 Kees van Kooten en Wim de Bie, die daarna nog vele jaren prijswaardig werk maakten. Of in 2012 het ontroerende Taarten van Abel, dat tot dit jaar op de buis bleef.
Even tot hier, ga zo door, is onze boodschap.
Voor de reguliere, jaarlijkse Zilveren Nipkowschijf hebben we drie programma's genomineerd met een grote journalistieke component. En dat doet me deugd, in deze week waarin onderzoek uitwijst dat de mensen steeds minder vertrouwen hebben in journalisten. Zag u het lijstje? Het lage vertrouwen in onze politici (25 procent) kreeg alle aandacht, maar dat slechts 39 procent van de mensen de pers vertrouwt is toch ook dramatisch laag. Daarom fantastisch dat de Nipkowjury drie nominaties aanwees waarin reportagewerk en onderzoeksjournalistiek centraal staan. Zoals de dramaserie Rampvlucht (KRO-NCRV) over de vele vraagtekens rond de Bijlmervliegramp en de zoektocht naar de waarheid waarin Trouws onderzoeksjournalist Vincent Dekker zo'n bepalende rol speelde.
Dat ook Onze man bij de Taliban (VPRO) is genomineerd zal weinig mensen verbazen: journalist Thomas Erdbrink en zijn team speelden het klaar om maandenlang te filmen en te interviewen in het ongelukkigste land van de wereld. Afghanistan. Met menselijke portretten die menige traan doen rollen. Ook zilt nat maar dan anders in De jurk en het scheepswrak (NTR), nominatie 3 over het getouwtrek rond een opgedoken historische scheepslading. Je kan deze docu zien als een perfecte Waddenzee-metafoor: soms lopen eilanders en vastelanders zo naar elkaar toe, soms zit er een zee van onbegrip tussen. Als kijker klots je dito heen en weer: je sympathie ligt dan weer bij de traditionele eilanders, dan weer bij de hartstochtelijke wetenschappers.
Woensdagavond mocht ik als juryvoorzitter samen met collega Angela de Jong de nominaties bekendmaken bij Jinek, inclusief het nieuws dat Raven van Dorst een speciale vermelding krijgt als ontwapenende en overrompelende televisiepersoonlijkheid. Je kon duidelijk horen dat ik niet van de generatie ben die het genderneutrale taalgebruik er met de paplepel ingegoten heeft gekregen. In een geschreven tekst komt het wel goed met die/hen/hun. Maar, al had ik mijn taalgebruik vooraf nog geoefend, in mijn enthousiasme over die leuke Raven floepten de zij's en haar's er in het gesprek met Eva Jinek allemaal weer uit. Hopelijk revancheer ik mezelf, bij de uitreiking van de Nipkow-prijzen op 15 juni.
<<<meningen Fight or flight>>>