Het lukt me niet om boos te worden op Halsema
Het lukt me niet om boos te worden op burgemeester Femke Halsema. Misschien hadden ze in Amsterdam alerter moeten zijn, maar eerlijk gezegd vond ik het wel weer eens een prettig plaatje, al die mensen op de Dam. Nu het virus is uitgeraasd moeten we weer lef krijgen met z'n allen. En dat zal wel met dit soort horten en stoten gaan.
Halsema werd maandag bij 'Op1' flink aan de tand gevoeld over de anti-racismedemonstratie in Amsterdam, die groter werd dan voorzien door de hoofdstedelijke autoriteiten. Hoeveel demonstranten er precies waren gekomen, het getal werd niet genoemd. Hoeveel meer het er geweest zouden zijn als we niet in de staart van deze coronacrisis hadden gezeten, daarover klonken geen schattingen. Halsema bleef pal staan voor haar team, al was het moeilijk te geloven dat de Amsterdammers écht geen betere inschatting hadden kunnen maken.
Stiekem denk ik dat Halsema's hart vol vreugde heeft geklopt: kijk, daar heb je m'n eigenzinnige stad weer, die er staat als het moet. Maar deze gedachte is uiteraard geheel voor mijn rekening.
Eerder op de avond vond Margriet van der Linden in 'M' het sop eveneens de kool niet waard. Ze stipte wel aan dat er 'enige ophef was over de anderhalvemetersituatie' en ze citeerde Halsema nogal kort door de bocht: "De burgemeester zei: 'Ik vind het doel van deze bijeenkomst vele malen belangrijker dan het handhaven van de anderhalve meter'." Deze uitspraak is dan weer geheel voor M's rekening, ik heb althans niet kunnen vinden dat Halsema dit letterlijk zo heeft gezegd.
Maar ik was wel blij dat het aan M's tafel ging over hét onderwerp van die Tweede Pinksterdag. Dus niet over die anderhalvemeter in de buitenlucht, waarover de deskundigen toch wel heel verschillend denken. En ook niet te veel over de rellen. Een vriendin stuurde me een gedachte toe. "Waar leg je het accent? Zeg je: vreselijk dat een onschuldige zwarte man is gedood, maar die rellen moeten stoppen? Of zeg je: vreselijk die rellen, maar het doden van onschuldige zwarte mensen moet stoppen?"
Bij M ging het er simpelweg over dat ook in Nederland racisme een dagelijks feit is. Zo zat Sosha Duysker aan tafel, een van de presentatoren van 'Het Klokhuis' en kind van twee Surinaamse ouders. Duysker heeft vanwege de moord op George Floyd besloten haar eigen ervaringen met racisme niet meer te verzwijgen. Zo vertelde ze over de verhuizing van haar ouders naar een dorp, waarbij ze het gevoel kregen dat hun witte buren 'niet op hen zaten te wachten'. Om te bewijzen dat ze echt wel prima mensen waren (hoe pijnlijk dit alleen al) organiseerden haar ouders een straatfeest. Dat ging goed, maar 's avonds laat gaven buren inderdaad toe niet blij te zijn geweest met de huidskleur van de nieuwe bewoners.
Laat er maar een nieuwe golf van dit soort Nederlandse getuigenissen loskomen. Waarom krijgt bijvoorbeeld de Amerikaanse kwestie-George Floyd zo veel meer aandacht dan het etnisch profileren in onze eigen vaderlandse toeslagenaffaire, merkte journaliste Clarice Gargard fijntjes op. "En ik ben nu 46 jaar oud, en heb nog nooit zoveel zwarte mensen aan een talkshowtafel zien zitten", zei advocate Natacha Harlequin. M beloofde alvast beterschap. We gaan het zien.
<<<Overtijd Beau, Jacobine>>>