Het leven heeft al zo veel in zich, voordat wij er wat van maken
Steeds vaker vind ik mezelf terug op NPO2. Daar minder mediakermis en meer gewone mensen, hun leven levend. Zoals in Noord-Zuid-Oost-West, BinnensteBuiten, Typisch... Maandagavond ging de trofee voor de opbeurendste medemens naar een vogelzangvastlegger in Kruispunt. Hij straalde bij het gekwetter van goudvinken in de struiken, gefluit dat hij nu kan registeren zonder de concurrentie van eindeloos vliegtuiggebrom. "Het pure geluid van de natuur, als je je daarvan bewust bent kan je echt gelukkiger worden."
Kruispunt stond aan het begin van de vastentijd stil bij de zegeningen van het stillere Nederland. Nu verzet ik me van binnen graag tegen al die blije mensen die vooral het positieve zien van de huidige misère. Oeps, die zin floepte eruit voor ik er erg in had. Maar wie kent niet de interne strijd, dat je heus beseft hoe fijn het is dat er minder auto's razen en de nachten kalmer zijn, maar dat je tegelijkertijd zelf snakt naar reizen, hotelletje boeken, restaurantje pikken, naar de film. Vogelman schetste het dilemma. "Corona moet afgelopen zijn, maar die stilte mag wel blijven." Zal het? Vogelman gaat ervan uit dat we allemaal weer gaan vliegen en rijden. "Maar het klinkt niet goed hè, als je bedenkt: straks komen de files weer."
Sommige mensen vinden nu de rust voor een kalme hobby. Iemand was gestart met een cursus bomentekenen, en dat leek mij ook wel wat. Meebuigen met die zware takken. Anderen hadden al een bezigheid maar doen nieuwe ontdekkingen. Zoals Erik Roelofsen van de Nederlandse Stichting Geluidshinder, in Arnhem gesignaleerd met een decibelmeter. Dat apparaat weet niet wat het overkomt: plekken in het centrum waar echt altijd verkeer reed, kennen nu vele momenten zonder motorgeluid.
O ironie: meterman vertelde dat zijn stichting nu een kwart méér klachten over geluidsoverlast noteert dan normaal. Omdat de algemene achtergrondruis minder is, horen mensen veel beter hoeveel herrie de airco van de buren maakt. En hun getimmer en geklus.
Ja, lieve vader, daar is hij weer, je Wet van behoud van ellende.
De directeur van Burgers Zoo vertelde hoe hij als vierde generatie Van Hooffs als eerste een gesloten dierenpark meemaakt. "Zelfs tijdens de Slag om Arnhem waren we open." Alex van Hooff en zijn vrouw hebben een keer midden in het park gedineerd, om de veranderde sfeer te proeven. 'De apen missen het mensenkijken' kopte deze krant mooi over dierenpark Amersfoort. In Arnhem vertelde een ongelukkige medewerker hoe hij zelf het gekwebbel van de kinderen mist. Mens en aap, daar heb je je link.
Mirjam van der Vegt probeerde het allemaal te duiden. Deze schrijfster en stiltetrainster citeerde oude wijsheden uit het stilteklooster. Ik leerde hoe een eerste fase van stilte voelt als herademen, maar dat dan een tweede volgt, vol wrevel en boosheid. Zo bekeken zijn avondklokrellen een natuurlijk onderdeel van het stilteproces. Waarna een derde fase volgt waarin je je diep bemind en goed voelt.
Ik zweefde bijna weg, maar hoorde gelukkig wat uiteindelijk de beloning is. 'Je ontdekt dat het leven al zoveel in zich heeft voordat wij er iets van maken.'
Op de ontbijttafel bij de schrijfster lag een exemplaar van Trouw. En het was alsof er een kleine klik klonk, heel zacht natuurlijk.