Het kampvuur van Beerekamp.
In de rubriek van Beatrijs Ritsema stond een brief van iemand die graag zonder groots afscheid met pensioen wil gaan. Misschien had Hans Beerekamp, onze collega die veertien jaar lang tv-columns voor de NRC schreef, hetzelfde idee. Maar zijn vertrek als recensent gaat deze dagen bepaald niet onopgemerkt voorbij. Hans was zelfs een nieuwsitem in 'EenVandaag'. Een mooi eerbetoon: de ziener is gezien, de cirkel is rond.
Misschien heeft u als trouwe Trouwlezer niet veel gemerkt van het fenomeen Beerekamp, maar hij gaat de geschiedenisboekjes in als maniak. Hoe moet je anders een man noemen die iedere dag twaalf uur televisie keek - van zeven uur 's avonds tot zeven uur 's ochtends, live en in de herhaling - omdat hij 'nu eenmaal overzicht wil'. Hans noemt het gelukkig zelf ook een afwijking, want wij van Bas & Bos liggen 's nachts liever gewoon in bed met de oogjes dicht en snaveltjes toe.
Zijn monomane werkwijze maakt Beerekamp wel een uitgelezen persoon om iets te zeggen over de toekomst van het lineaire tv-kijken. Oftewel het gewoon voor de buis gaan zitten en kijken naar 'wat er op is'. Zal dit kijkgedrag overleven, nu nieuwe generaties opgroeien in een bos vol beeldschermen? Vierentwintig uur per dag kan je zelf bepalen wanneer en waar je wat wilt zien. Van wereldnieuws tot niche-onderwerpen, verfilmd door grote zenders of door eenlingen: het aanbod is totaal genivelleerd.
Beerekamp vergeleek zaterdag in de NRC het nationale tv-kijken met rond het kampvuur zitten. Verbinding vinden door samen te staren naar de fascinerende vlammen. Voor de publieke omroep als restant van een verzuilde maatschappij ziet hij die gezamenlijke beleving als essentieel: "Als er geen verhalen meer zijn die we met zijn allen hebben meegemaakt en die op dat bij uitstek gemeenschappelijke medium van de lineaire televisie een plek hebben kunnen vinden, dan is er geen toekomst meer voor een publieke omroep van en voor iedereen."
Na het touwtje van Terlouw is daar nu dus het kampvuur van Beerekamp. Zal de 'brede tv' de grote verbinder blijven? Hoe groot is het speelveld nog? We gaan het zien. De gesprekken bij die befaamde koffieautomaat gaan tegenwoordig net zo vaak over dat grappige filmpje op YouTube als over een Jinek die een gast op tv een uitbrander geeft. In vele levens wordt de eigen FaceBook-tijdlijn honderd keer vuriger geraadpleegd dan het uitzendschema. En uren achterelkaar bingewatchen via Netflix ís ook veel ontspannender dan rusteloos zappen over al die tv-kanalen.
Om een volledig beeldoverzicht te krijgen zoals Beerekamp altijd wilde, is twaalf uur per dag televisiekijken niet eens meer voldoende.
En nee, ook niet gezond. De laatste keer dat we Hans Beerekamp spraken was bij de uitreiking van de Nipkowschijf, het instituut waarvan hij voorzitter is. Zijn vertrek was net bekend en hij zuchtte opgelucht: "Zo goed dat de kogel door de kerk is. Het idee weer een heel seizoen alle talkshows te moeten bekijken, ik werd er niet blij van."
Bos keek me aan en we dachten vast hetzelfde: gelukkig hebben wij om en om dienst, en kunnen we ook de deur nog wel eens uit. Zo maar, of om eens een ouderwets kampvuurtje te stoken.