Het grootste moment van de mensheid
Zondagochtend, vroeg op: ik ben in Frankrijk en zo meteen komt de Tour de France hier door het dorp. En sta ik langs de weg met mijn vlaggetje, mijn hoedje en mijn toeter. Onzinnig natuurlijk: de Tour is juist perfect om op tv te bekijken.
Neem zaterdag, die werkelijk adembenemende beelden van de ruige Pyreneeën, de Pics du Midi en al die mensjes, als berggeiten vastgeplakt op de steilste hellingen. Ieder zichzelf respecterend ministerie voor toerisme zou vandaag nog een zomerse wielertour moeten bedenken voor de nationale promotie. Met als enig risico dat je na het zien van al die mooie plaatjes geen behoefte meer hebt écht op pad te gaan: Tour kijken is virtueel vakantie vieren. En clean reizen bovendien: de KLM met zijn nieuwe reis-met-mate-beleid kan zo sponsor worden van het evenement.
Zaterdagavond ook CO2-vrij op de maan geweest. Vanwege de vijftigste verjaardag van de maanlanding zond KRO-NCRV een special uit over 'dit grootste moment in de geschiedenis van de mensheid', zoals astronaut André Kuipers het formuleerde. Een goede omschrijving: noem maar eens een ander moment waarop de mensheid zichzelf echt oversteeg.
Kuipers en Claudia de Breij maakten er een positief programma van met veel gasten, waarvan regisseur Rudolf Spoor de hartverwarmendste was. Hij was de grote man achter de Apollo-uitzendingen met Henk Terlingen en we zagen hoeveel creativiteit daarbij kwam kijken. Om de kijkers te laten snappen wat er precies gebeurde in de ruimte moest het visuele materiaal vaak zelf worden bedacht: echte beelden waren er niet. Zo zagen we een omroepmedewerker de eagle laten landen aan een touwtje in een maanmaquette, terwijl een collega er via een slangetje sigarettenrook omheen liet dwarrelen. Briljant!
Je kunt erom lachen, maar anno 2019 demonstreerden Kuipers en De Breij op net zo simpele wijze - op de rug met de benen omhoog in een stukje nagebouwde Apollo 11, De Breij: "De laatste keer dat ik zo lag was bij de gynaecoloog" - wat voor kwetsbaar mensenwerk de maanreis in feite was.
Ook ik herinner me dankzij het gefröbel van Spoor c.s. de maanlanding alsof ik hem echt heb gezien, als vijfjarige. Ook in ons gezin was 'Apollo Henkie' een begrip. Over deze mythische Henk Terlingen werd midden in de nacht - zondagochtend half 2 - een portret herhaald. Gemaakt in 2009, bij het veertigjarig jubileum van de maanlanding.
"De Pietje Bell van de Nederlandse tv-journalistiek", zo omschreef oud-pupil Tom Egbers hem in het aangrijpende profiel. Want niet alleen was Henk Terlingen een geniale presentator en verslaggever, hij had net als de maan een donkere kant vol drank en duistere emoties.
Biograaf Jeroen Terlingen - geen familie - vertelde dat regisseur Rudolf Spoor de grillige Terlingen af en toe 'een afschuwelijke man' vond: "Spoor wilde graag repeteren. Maar dan kwam 5 minuten voor de uitzending Henk Terlingen eindelijk aan, meestal ook nog met een drankwalm om zich heen en die zei: begin maar gewoon."Er is een planetoïde naar de in juli 1994 overleden Terlingen genoemd. Ergens tussen Mars en Jupiter cirkelt hij voorgoed in de grote vrijheid.
Hier cirkelen inmiddels de eerste helikopters boven het dorp: op naar de stoeprand!
<<<Planeet Nigeria MH17-emoties>>>