Het Gouden Uur: voor z'n roodkoperen
Zo. Zelden wordt een serie bij de publieke omroep voorzien van de melding Kijkwijzer 16 en dat je je schrap moet zetten voor schokkende beelden. Maar het bloedstollende Het Gouden Uur is er zo een.
Deze zesdelige Nederlandse serie op NPO3 zit bomvol onverbloemd terroristisch geweld en mijn lijf beleefde flashbacks naar de immense stress die zwarte bladzijdes als 'Apeldoorn', 'Alphen aan den Rijn', 'Nice' en 'Bataclan' veroorzaakten. Toch valt Het Gouden Uur onder het kopje 'ontspanning', zie ik op de site van AVROTROS. Nou, niet echt: zeker aflevering 2 hield me in een beklemmende stress. Vakwerk van de makers onder leiding van regisseur Bobby Boermans, die eerder tekende voor het heftige Mocro Maffia.
De grote lijn van Het Gouden Uur: vier mannen komen een reeks gruwelijke aanslagen plegen in Nederland en omdat hun leider als kind in Afghanistan vriendjes was met de Amsterdamse rechercheur Mardik, wordt deze door de AIVD verdacht van betrokkenheid. De titel slaat op de ervaring dat het eerste uur na een grote aanslag cruciaal is: de chaos is enorm, de daders zijn nog in de buurt en het risico op een tweede of derde klap is groot. Hoe een nieuwe dodelijke geweldsuitbarsting te voorkomen?
Zes afleveringen word je als kijker in deze adrenalinepiek meegesleurd. Waarbij je je gerust kunt afvragen: moet het allemaal zo heftig? Maar per saldo verzinnen de makers niets extreems, qua wat er kan gebeuren als terroristen een vrachtwagen door een mensenmassa rijden of emotieloos een Kalashnikov op het winkelend publiek richten.
Wat eerder de wenkbrauwen in beweging zet zijn andere keuzes in het verhaal, zoals die voor een - ook in Afghanistan - getraumatiseerde AIVD'er, die toch een hoge functie heeft waarin hij ongehinderd met veel geweld kan ondervragen en opereren. Hoe realistisch is dit? Scenarioschrijver Simon de Waal ís parttime rechercheur bij de Amsterdamse politie, lees ik. Benieuwd of hij het karakter van deze Ilja baseert op echte ervaringen.
Ook wordt niet echt geloofwaardig uitgewerkt waarom rechercheur Mardik op eigen houtje op onderzoek gaat, maar dat gegeven pakt wel uitstekend uit voor de plotontwikkeling. En: ook andere personen - een arts, twee jonge agenten - nemen het heft in eigen handen. Het past goed bij een essentiële zin die ergens valt: "Nu moet ik leven met het idee dat ik dit misschien had voorkomen."
Het intenst zijn eigenlijk nog de relatief kalme scènes in de meldkamer van de politie, waar de onzichtbare maagkramp zal opspelen als nergens anders. Daar waar door een klein groepje mensen - althans in Het Gouden Uur - wordt besloten tot wel of niet afwachten, wel of niet slachtoffers gaan helpen, wel of niet je eigen mensen gevaar laten lopen.
Naast een van de spannendste dramaproducties van de afgelopen jaren, is Het Gouden Uur ook een van de meest kleurrijke, qua cast. Met veel meer en minder subtiele opmerkingen over discriminatie, wantrouwen, wrok en onbegrip in onze samenleving. Zoals dat je maar beter wit kan zijn, als je rondloopt met een verdachte rugzak. Of neem de smalende opmerking van een moslima, wanneer ze een angstige vrouw een doek om haar hoofd ziet draperen in de hoop daardoor niet neergeschoten te worden: "Een hoofddoek maakt je echt niet kogelvrij."