Het Beloofde Land

Terwijl we leven in een land dat hoog scoort op alle belangrijke lijstjes - geluk, gezondheid, onderwijsmogelijkheden, spaargeld, pensioenpotten, economische groei - zitten we altijd maar te klagen dat onze regering er niets van bakt. Hoe kan dat?

Dit was een interessante observatie van Jort Kelder in 'De Stelling van Nederland', een programma dat zich woensdag aankondigde als 'een debat op het scherpst van de snede tussen mensen uit alle lagen van de bevolking'. Die dwarsdoorsnede werd gevonden in Oss, maar moest om een duistere reden worden aangevuld met Alexander Pechtold. De D'66-leider leek er met de haren bijgesleept, met als vaag argument dat zijn overgrootvader ooit wethouder was in Oss. Maar gespreksleider Jort Kelder duwde hem onevenredig vaak de microfoon onder zijn neus. Vreemd.

Vreemd was ook het hysterisch tempo - Matthijs van Nieuwkerk kon er een puntje aan zuigen - waarin Kelder het landschap probeerde te schetsen waarin het nieuwe kabinet van start gaat. Ondanks wat interessante aanzetjes werden alle actuele thema's afgeraffeld. Met een gespreksleider die zelf de meeste standpunten innam. Alhoewel, klonk hier Kelder zelf of sprak via hem zijn goede vriend Rutte? Door Kelders vriendschap met de premier moet je daar onbewust toch aan denken, Jort is het station van de schijnbaar neutrale gespreksleider voorbij.

Enfin. In Nederland is het Beloofde Land altijd een polder. Dus voelde je ook in Oss dat we maar weer rustig afwachten. Uit de huidige mix van wantrouwen en vertrouwen komt vanzelf wel weer een Nederland tevoorschijn waarin we kunnen doormodderen met z'n allen.

Moed kunnen we putten uit het feit dat het in ons land voorlopig niet zo erg is als in de Verenigde Staten van Eva Jinek. Via de serie met deze naam is Jinek bezig een portret te schilderen van een ongelukkige natie die het midden houdt tussen een derdewereldland en een keiharde maatschappij waarin het onderscheid tussen de good guys en de bad guys niet meer duidelijk is.

Althans, bij Eva komen vooral teleurgestelde en ploeterende Amerikanen voorbij. Zo zagen we vorige week hoe triest een land oogt dat überhaupt geen algemene zorgverzekering kent. Met gewone burgers die zich moesten laten behandelen in veldtenten alsof we Artsen zonder Grenzen actief zagen in een brandhaard.

En donderdag volgden we de liefste boer van de wereld: John uit Wisconsin. Hij zorgt als een vader voor zijn Mexicaanse knechten en moest huilen toen hij hoorde dat er in Mexico een kindje naar hem is vernoemd. Uit een dankbaarheid die hij niet echt kan plaatsen: John kan immers niet zonder zijn 'ongedocumenteerde' arbeiders zoals hij zijn immigranten het liefst noemt. Maar zij kunnen zeker niet zonder een goede baas als hij. Ook bij Jinek welden de tranen op.

Het Beloofde Land is bij voorkeur een wereld waarin we elkaar over en weer nodig hebben. Daarom gun ik het nieuwe kabinet op zijn minst het voordeel van de twijfel. Ik heb braaf gekeken naar de bordesscène. En een begin gemaakt met het uit mijn uit het hoofd leren van de nieuwe namen. Grapperhaus, Bruno Bruins en Koolmees zitten er al goed in. Ollongren gaat nog niet in een keer goed. Maar ik doe mijn best. En zij vast ook.

                                                                                                       eerder>>>