Handel in hoofden: zappen of misselijk worden
Hoe bedenk je het om nieuws over de lucratieve handel in menselijke hoofden en afgezaagde lichaamsdelen te programmeren op de gezellige, vrije zaterdagavond? Dit item in NOS-journaal en Nieuwsuur riep bij mij in ieder geval mij te plastische gedachten op. Het was zappen of misselijk worden.
De vraag is dan natuurlijk, op welke dag van de week de NOS zo'n niet écht urgent medisch onderwerp dan beter kan plannen. Mijn gevoelige maag zegt: de dinsdagavond. Dan zijn we toch al in de stemming voor misère via programma's als 'Opgelicht' en 'Opsporing Verzocht'. Of 'Kanniewaarzijn'.
Door bij Nieuwsuur weg te zappen zag ik gelukkig wel 'Top 2000: The Untold Stories'. Een muziekprogramma dat precies zaterdag ging over de onbekende achtergronden van hits uit Frankrijk. Goed getimed, aan het eind van een dag vol minder zoetgevooisde Franse geluiden als sirenes, boegeroep en geschreeuw.
Vanaf de vroege ochtend stond bij mij thuis een Franse nieuwszender op, met beelden uit een geel en zwart Parijs. Een grimmig strijdtoneel, waar iedereen bewapend was. Dan wel met stenen of knuppels, dan wel met een camera of telefoon. Hoewel mensen natuurlijk beter plaatjes kunnen schieten dan dat er gevaarlijke projectielen over en weer gaan, besefte ik op een bepaald moment dat ik ongeduldig zat te wachten totdat 'het echt' zou beginnen. En zette het scherm uit, gegeneerd over mezelf.
Een mooi NOS-journaalitem vatte 's avonds de dag goed samen. We zagen de geweldloze actievoerders Frank en Patrick wier grappige gallische helmen - type Asterix - duidden op hun voorkeur voor een ludiek protest. Maar dat zat er niet in, tussen de hordes die uit waren op echt geweld.
In dat Top 2000-programma een andere teleurgestelde Fransman, Gérard Lenorman, de maker van dat lieve liedje 'La ballade des gens heureux'. Hij schreef het ooit om alle mensen van alle types en soorten bij elkaar te brengen, als kralen aan een prachtige ketting. Hoe actueel. Tegenwoordig weet de 73-jarige Gérard Lenorman niet eens of hij zelf gelukkig is. Op zijn idyllisch ogende boerderijtje sprak hij met nattige ogen de zin uit: "Ik hoop dat iedereen gelukkiger is dan ik." Het lijkt er in je land niet op, Gérard.
Dan moet tot slot de hand in eigen boezem over een ander onderwerp van zaterdag: er zat een fout in mijn column over de documentaire met sekstelefoniste Kelly van Binsbergen. Deze film is niet zoals ik schreef door haarzelf gemaakt, maar door regisseur Remko Geursen. Hieraan vooraf ging weliswaar een door Van Binsbergen zelf gemaakte pilotfilm - Geursen noemt haar dan ook de 'initiator' van 'Hallo met Kyoko' - maar in dit eindresultaat is ze vooral onderwerp. "Hierdoor komt er toch een vertekende weergave van de werkelijkheid zoals jij schetst in je verhaal. Want als iemand zichzelf zou regisseren kan je denk ik nooit zo een confronterende registratie maken", liet Geursen me weten.
Dat geloof ik ook en ik was daarom ongetwijfeld te uitgesproken over de redenen waarom Van Binsbergen zo'n docu over zichzelf zou willen maken. Sorry! Wel blijf ik me afvragen - net als haar tante - of de film haar iets goeds gaat brengen. Maar ik hoop zeker dat ze er een gelukkiger mens van wordt.
<<<Order, order Hallo met Kyoko>>>