Gommers maakt de balans op. Maar of het helpt?

Negen maanden na het begin van de coronamaatregelen maakte Diederik Gommers zaterdag bij 'EenVandaag' de balans op van zijn 2020. De baas van de intensivecareafdelingen stak geregeld de hand in eigen boezem. Mooi, maar soms wil je dat zo'n artsenhand juist een vuist maakt.

In maart voelde Gommers de solide vloer onder zijn voeten veranderen in een wiebelige touwbrug. Hij vertelde hoe hij de eerste corona-beelden uit Italië nog wat meewarig bekeek. De ic's daar, de patiënten op hun buik. Covid-19 leek hem een heftig virus, maar over de aanpak dacht hij: ach, dit zijn Italianen, in Nederland zijn we beter georganiseerd, we kunnen het wel aan.

Binnen een paar weken gierde de angst door zijn lijf. Zou hij voor iedere zieke Nederlander wel plaats hebben? "Ik heb staan juichen in mijn kamer toen Duitsland 600 bedden aanbood."

Hij kijkt ook met gemengde gevoelens terug op zijn fanatisme dat de ic's voorrang moesten hebben qua mondkapjes en beschermingsmiddelen. Beseffend wat er in de verpleeghuizen is misgegaan. "Had ik dit moeten weten, ben ik te fel geweest, heb ik het té goed geregeld voor de ic's? Dat voelt niet goed."

Op zich fijn dat de tijden van de onfeilbare - of nooit zijn fouten toegevende - arts voorbij zijn. Maar zou Gommers over een paar maanden ook terugkomen op wat hij nu zegt over vaccineren? "Mensen die het vaccin niet willen, hebben gelijk," zegt hij. "Je spuit iets in, het is jouw lichaam, daar moet je over nagedacht hebben." Hij vindt het oké als ook eigen personeelsleden zich niet laten inenten.

Tegelijkertijd zegt juist weer tégen het creëren van angst te zijn om mensen tot gedragsverandering aan te zetten, zoals tijdens de eerste golf gebeurde. Bij beelden van feestende, lachgas lurkende jongeren die corona weghonen zei hij: "Ik vind dit eigenlijk wel logisch. Je moet perspectief bieden. Dat heb ik een beetje gemist bij het kabinet."

Enfin, ze denken in Den Haag vast niet: die Diederik Gommers, dat is ministerieel materiaal. En zo ziet hij het zelf ook. In het Algemeen Dagblad zei hij zaterdag: "Politici zeggen: 'Diederik roept de ene keer dit, de andere keer dat'. Dat vinden ze maar niks, in de politiek moet je vier jaar lang precies hetzelfde vinden. Wij doktoren en wetenschappers doen dat niet, we wisselen voortdurend van mening als er meer informatie is. En zo ben ik zelf ook heel erg: het resultaat telt. Soms draai ik 180 graden in één vergadering, om iets te forceren. Ik heb niet één lijn, ik ben meer een kameleon."

Maar dokter Gommers, we snakken naar een duidelijke rode draad.

Na EenVandaag keek ik rond op mijn laptopje. Zette mijn kerstvakantieschema alvast wat dichter bij de prullenmand. Zag foto's van een overvol Schiphol, van mensenmassa's in winkelstraten. Zag op Twitter de #blijfthuis'ers botsen met de #ikdoenietmeermee'ers.

Zag op het RTL-nieuws Nederlanders in de sneeuw, gevlucht naar het neutrale Zwitserland waar skiliften en horeca open zijn. "Dit pakken ze me niet meer af. En dan thuis gewoon tien dagen in quarantaine" zei een snowboarder.

Het is zondagochtend als ik dit schrijf. In het Catshuis vieren de frustraties nu ongetwijfeld ook hoogtij. Wat een verwarrende caleidoscoop, dit land.

Maar waar kan het klachtenformulier naartoe? 

<<<Solidariteit                                                                 De Lachgaskoning>>>