Goed in je vel zitten. Maar wat voor een vel?

In haar volgende leven zou Linda de Mol graag een onbekend hoofd hebben en gewoon naturist kunnen zijn, schrijft ze in het augustusnummer van haar tijdschrift. Op de cover poseert ze nakend - maar zonder echt iets bloot te geven - op een campingstoeltje. Vrolijk, blakend, menselijk.

Wat De Mol tegenhoudt om in dit leven al baas over eigen vel te zijn is dat 'de mensen me met hun mobiele telefoons geen centimeter privacy gunnen'. Tegelijkertijd vindt ze het erg dat jonge vrouwen zo weinig voorbeelden zien van gewone lijven, met al hun imperfecties.

Maar zelf zal ze dus niet de heldhaftige activiste worden die als een ontblote Marianne op de barricades klimt voor het grotere goed. Ze constateert slechts, hoe erg het is dat uiterlijkheden vrouwen - inclusief haarzelf - tot het uiterste drijven, nu het op de social media lijkt of je alleen meetelt wanneer je een goddelijk lichaam hebt.

Voorzover 'goddelijk' en 'lichaam' een valide combinatie zijn in dit aardse bestaan.

Ik denk altijd: we zouden als volwassen mensen allemaal tegelijkertijd een stel naaktfoto's van onszelf online moeten zetten. Dan hebben we dat ook weer gehad. Want er zijn tegenwoordig zoveel media: een keer moeten we daar toch de schouders over gaan ophalen?

Wat dit betreft: echt eerlijk over hun lijf zijn de patiënten in Mijn huid ziet er niet uit!, een serie die 's maandags op herhaling is bij RTL5. Hij gaat over pechvogels die zelfs gekleed niet altijd onder de mensen durven komen, omdat ze enorme huidproblemen hebben. Die als ze op een feestje met hun psoriasishand naar de leverworst reiken, anderen zien gruwelen. Die zo veel last van acné hebben, dat ze zeggen: "Ik word liever niet gezien." Die met maandverband in oksels en liezen naar hun werk gaan, om geen vlekken in hun kleding te krijgen van alle ontstekingen.

Het is een serie om half afgewend naar te kijken, zo onaantrekkelijk zijn de meeste huidproblemen. En Mijn huid ziet er niet uit!, schuwt het inzoomen niet, wanneer bulten breken, pus uit poriën stroomt of wratten worden weggekrabd. Moet het allemaal zo misselijkmakend gedetailleerd?

Wel, de makers mikten ongetwijfeld niet op hoge kijkcijfers in het algemeen: dit is een niche programma voor mensen die ten einde raad zijn van de jeuk, de pijn en de schaamte. En snakken naar een beetje hoop. Want de meewerkende Nederlandse dermatologen - alleen hun voornamen Menno, Göran en Emilie worden genoemd - vinden dat de frase 'u moet er maar mee leren leven' uit het vocabulaire van iedere arts moet worden gestreept. Er zijn volgens hen altijd opties, nieuwe pillen, nieuwe behandelingen mogelijk.

Dat is bemoedigend, maar geregeld mis je wel het journalistieke doorvragen. Neem Reinier, met op zijn hoofd een gezwel zo groot als een ei. Al veertig jaar heeft hij er last van. En zeker op zijn werk in de bouw, waar het dragen van een veiligheidshelm moeilijk is. Maar naar eigen zeggen kwam hij niet voor een operatie in aanmerking omdat de ingreep cosmetisch zou zijn.

Hoe kan dit? Waarom heeft Reinier zich zo laten piepelen? Dokter Göran zag de enorme bult en sneed hem nog dezelfde dag weg. Appeltje, eitje. Had dat niet veel eerder gekund?

Nou ja, ik ben maar vooral blij voor de ontroerde Reinier, dat zijn nieuwe leven al is begonnen.

<<<Tour de France                                                                                                  Het DEPOT>>>